Περί μαρξισμού και άλλων δαιμονίων

Σε συνέχεια της πολύ όμορφης και εποικοδομητικής συζήτησης που έγινε στο προηγούμενο ποστ («ο μεγάλος λιμός») και με βάση κάποια ερωτήματα που τέθηκαν και συζητήθηκαν, σκέφτηκα να βάλω στην συζήτηση έναν παλιό φίλο, τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη.

Από το βιβλίο του με τίτλο «Οι λαοί της Ευρώπης», επέλεξα κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα μέσω των οποίων ο Β.Ραφαηλίδης εξετάζει την συνδεσμολογία, τις πρακτικές και τον τρόπο σκέψης της Αριστεράς και δεν διστάζει, όντας μαρξιστής ο ίδιος, να κατακρίνει τον λαϊκισμό που διακρίνει πολύ συχνά τα κομμουνιστικά κόμματα και αναλύει έξοχα την προς τα κάτω ισότητα που υπήρχε στις χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ. Ισότητα που ήταν ίδια με αυτή των φυλακισμένων: οι φυλακισμένοι είναι ίσοι, έχουν εξασφαλισμένη τροφή και κατοικία και κανένας δεν είναι ανώτερος του άλλου… Όλα αυτά όμως μέσα σε ένα πλαίσιο ανελευθερίας και περιορισμών.

1) Ο συνδικαλισμός δεν είναι παρά συντεχνιασμός, πράγμα που εξηγεί μεταξύ άλλων και την πλήρη περιφρόνηση των απεργών για όλους τους άλλους εργαζόμενους, άλλων κλάδων, που δεν απεργούν.

Κι όταν οι απεργοί δυσκολεύουν τη ζωή όχι μόνο των εργοδοτών τους αλλά όλου του κόσμου, όχι μόνο δεν έχουν ίχνος εργατικής συνείδησης, αλλά είναι και οι δυνάμει οπαδοί του φασισμού, ενός κοινωνικού κινήματος που πρωτοεμφανίζεται στην Ιταλία το 1920. Άλλωστε, ο Μουσολίνι θα ονομάσει το κράτος του συντεχνιακό, όχι φασιστικό (φασιστικό ήταν το κόμμα του) και θα υποστηρίξει φανατικά τις συντεχνίες, όχι τα συνδικάτα, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο τον περιορισμό των διεκδικήσεων στα στενά όρια της συντεχνίας. Που διαφέρει από το συνδικάτο γιατί αρνείται να συνεργαστεί με άλλα σωματεία εργαζομένων και προασπίζει τα συμφέροντά της αδιαφορώντας για τα συμφέροντα όλων των άλλων εργαζομένων.

2) O λαϊκισμός, δηλαδή η μεταφυσική πίστη στην αξία και τις ικανότητες της «λαϊκής ψυχής», που όλα τα μπορεί και όλα τα καταλαβαίνει δι’εποιφητήσεως, είναι στυφό φρούτο των ρώσων ναρότνικων (λαϊκών) της προοκτωβριανής περιόδου. Τούτη η αντίληψη για τον αυθόρμητο σοσιαλισμό επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, όπου ένα μεγάλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, προέκυψε με μια έντεχνη εκμετάλλευση της παμπάλαιης ναρότνικης άποψης πως ο σοσιαλισμός είναι πρόβλημα σοσιαλιστικής ψυχής και όχι σοσιαλιστικού μυαλού (σ.331).

3)[…] ο κλασσικός μαρξισμός πρεσβεύει πως η εργατική τάξη, εξαιτίας της αγραμματοσύνης και κυρίως της εξάντλησης μέσα από μια εργασία απάνθρωπη , δεν παράγει ιδεολογία. Η σοσιαλιστική ιδεολογία εισάγεται σε αυτήν από τα προοδευτικά στρώματα της αστικής τάξης, από ανθρώπους που έχουν την ευχέρεια να μελετήσουν και να καταλάβουν και που είναι διατεθειμένοι να βάλουν τη γνώση τους και τις ικανότητές τους στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, κι έτσι να υπηρετήσουν συμφέροντα που δεν είναι τα (ταξικά) δικά τους.
Ο εργατισμός (ουβριερισμός), που είναι κάτι ανάλογο με τον λαϊκισμό των ναρότνικων, ήταν πάντα ξένος προς τον μαρξισμό.
Οι εργάτες δεν είναι μια απόλυτη, μεταφυσική αξία. Άλλωστε, δύσκολα από «τάξη καθεαυτή» γίνεται «τάξη για τον εαυτό της» αποχτώντας ταξική συνείδηση, όπως θα πει ο Λούκατς. Αν όλοι οι εργαζόμενοι καταλάβαιναν το συμφέρον τους , ο σοσιαλισμός θα επιβαλλόταν με τον πιο άνετο τρόπο: με εκλογές. Η εργατική τάξη άγεται και φέρεται από δημαγωγούς και συχνά από αριστερούς δημαγωγούς, που δεν είναι παρά αριστεροί γραφειοκράτες, που νοιάζονται περισσότερο για το προσωπικό τους, παρά για το εργατικό συμφέρον (σσ.332-3).

4) Ο Μαρξ ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Ο Ένγκελς ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Ο Λένιν ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Κι όσοι από τους εργαζόμενους ακολούθησαν ή ακολουθούν τον μαρξισμό, εκτός απ΄την εργατική τους δύναμη πρέπει να διαθέτουν επιπροσθέτως τόσο την αναγκαία γνώση όσο και το απαραίτητο ήθος. Αλλιώς, για την κομμουνιστική κοινωνία θα εργάζονται υποτίθεται, αλλά στο νου τους θα έχουν μονίμως το βόλεμα, το αραλίκι, τη μάσα και την κλοπή, σαν τους ρώσους κομματικούς γραφειοκράτες, που παρίσταναν τους κομμουνιστές, ίσα ίσα για να ρημάξουν εκτός από τους ρώσους εργάτες και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα (σ.342).

5) Η αντικατάσταση στην εξουσία των πλούσιων από τους φτωχούς, που πολύ θα ήθελαν να είναι αυτοί οι πλούσιοι, δεν είναι σοσιαλισμός, είναι χυδαίος λαϊκισμός. Και ο λαϊκισμός είναι η μήτρα του φασισμού.Το πρόβλημα στο σοσιαλισμό δεν είναι να φαν οι φτωχοί, αλλά να μην υπάρχουν φτωχοί και τώρα και στο μέλλον και πάντα. Ο σοσιαλισμός είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού, δεν είναι πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων. Το πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων είναι φιλανθρωπία, που έχει βέβαια το νόημά της και την αξία της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανθρωπισμό εξαιτίας της κοινής, και στους δύο όρους, λέξης άνθρωπος. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, ο ανθρωπισμός είναι έννοια γένους σε σχέση με τη φιλανθρωπία που είναι έννοια είδους: ο ανθρωπισμός εμπεριέχει και γεννά τη φιλανθρωπία. Που ωστόσο παραμένει έννοια πολύ στενή σε σχέση με τον ανθρωπισμό. Η φιλανθρωπία είναι μια προσωρινή λύση εν αναμονή της μόνιμης, που καθοδηγείται από την άνευ όρων αγάπη για όλους τους ανθρώπους, και τον άνευ όρων σεβασμό όλων των ανθρώπων. Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική(σσ.333-4).

6) […] ο μαρξισμός επηρέασε περισσότερο τα εργατικά κινήματα της Δύσης, όπου δεν εφαρμόστηκε, παρά τα «εργατικά» καθεστώτα της Ανατολής, όπου εφαρμόστηκε στρεβλά. Ωστόσο, δεν θα επηρέαζε ίσως ούτε τη Δύση αν δεν γινόταν η κολοσσιαίας σημασίας για την παγκόσμια ιστορία οχτωβριανή επανάσταση (σ.341).

7) Σε συνθήκες ελλείψεως αγαθών αρκετών για όλους, ο κομμουνισμός είναι απολύτως αδύνατος, εκτός κι αν πείσουμε όλους να καταναλώνουν λιγότερο από όσο έχουν συνηθίσει σε συνθήκες ισότητας, ώστε όλοι να καταναλώνουν τα ίδια. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο χωρίς καταναγκασμό, και επειδή καταναγκασμός και σοσιαλισμός δεν συμβιβάζονται σε καμία περίπτωση, ο κομουνισμός, δηλαδή η τέλεια δημοκρατία, που παραμένει ιδανικό, θα γίνει δυνατός μόνο αν η παραγωγικότητα και η παραγωγή αυξηθούν τόσο, που τα προϊόντα να επαρκούν για όλους.

Κι αν δεν επαρκούν, να μην είναι τόσο λίγα, που η ισότητα να πραγματώνεται προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω.

Αν όλοι γίνουμε φτωχότεροι από τον σημερινό μέσο όρο, ο κομμουνισμός χάνει το νόημά του και τρέπεται σε ποβερισμό (φτωχεϊσμό), όπως λέμε ένα είδος λατρείας της φτώχειας, κατάλληλης ίσως για τα χριστιανικά μοναστήρια, αλλά εντελώς ακατάλληλης για μια κοινωνία ευπρεπών ανθρώπων.

(Κάποιοι που νομίζουν πως είναι κομουνιστές και που πολύ θα ήθελαν να μας δουν όλους φτωχούς και εξισωμένους προς τα κάτω, ούτε καν υποπτεύονται, πως όχι μόνο κατάλληλοι για κομμουνιστές δεν είναι, αλλά ούτε καν στο Άγιο Όρος δεν θα γίνονταν δεκτοί) (σ.363).

Πηγή: http://dimitrisdoctor2.blogspot.gr/2009/02/blog-post.html

Οι δύο καταχραστές του δημοσίου χρήματος που κρεμάστηκαν (μέρος B')

Η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου

Αναρτήθηκε από τον/την sarant στο 29 Απριλίου, 2012

8 Votes

Τη φωτογραφία αριστερά ίσως την έχετε δει στη μπλογκόσφαιρα τα τελευταία χρόνια, γιατί έχει εμφανιστεί πολλές φορές, μερικές από τις οποίες συνοδευόταν από την ευχή ή την προτροπή να στηθούν και τώρα κρεμάλες για τους υπεύθυνους της σημερινής κατάστασης. Η φωτογραφία, που είναι παρμένη από το αρχείο της ΕΡΤ όπως δείχνει και το σήμα της, παρουσιάζει την εκτέλεση με απαγχονισμό δυο καταχραστών του δημοσίου, των αξιωματικών Δ. Δρακάτου και Ι. Ζαριφόπουλου, τον Νοέμβριο του 1925.

Ο Πάγκαλος του τίτλου δεν είναι ο Θεόδωρος Πάγκαλος, αντιπρόεδρος της σημερινής κυβέρνησης, είναι ο παππούς του, Θεόδωρος Πάγκαλος, αξιωματικός και δικτάτορας της χώρας για έναν περίπου χρόνο, από τον Ιούνη του 1925 έως τον Αύγουστο του 1926. Η δικτατορία του Πάγκαλου ήταν ένα ιδιότυπο καθεστώς, αφού ήρθε στην εξουσία με κίνημα αναίμακτο και με την ανοχή μέρους του πολιτικού κόσμου. Ο Πάγκαλος διέλυσε τη Βουλή αλλά επέτρεψε να γίνουν δημοτικές εκλογές, όταν όμως στη Θεσσαλονίκη βγήκε δήμαρχος ο Μ. Πατρίκιος με την υποστήριξη της Αριστεράς, ο Πάγκαλος ψήφισε νόμο και ακύρωσε την εκλογή του. Ο Πατρίκιος εκλέχτηκε και στις αναπληρωματικές εκλογές, οπότε ο Πάγκαλος άλλαξε τους δημοτικούς συμβούλους. Το καθεστώς έκλεισε τον Ριζοσπάστη και μερικές ακόμα εφημερίδες, αλλά  άλλες τις είχε αφήσει, επιτρέποντας και την κριτική εναντίον του, αλλά κατά καιρούς όλο και κάποιαν θα έκλεινε.

Με δυο λόγια, ήταν ένα καθεστώς παρορμητικό και αλλοπρόσαλλο, με χοντρές γκάφες στην εξωτερική πολιτική, που όμως έμεινε στην ιστορία για έναν νόμο που ψήφισε, με τον οποίο απαγορεύονταν οι “κοντές” γυναικείες φούστες, για λόγους προστασίας της ηθικής (“Όμορφος κόσμος ηθικός, παγκαλικά πλασμένος” είχε γράψει ο Λαπαθιώτης τότε, παραφράζοντας τον Σολωμό). Έβαλα τη λέξη “κοντές” σε εισαγωγικά, γιατί σήμερα τα κριτήρια έχουν αλλάξει. Βάσει του παγκαλικού νόμου, η φούστα έπρεπε να απέχει το πολύ 30 πόντους από το έδαφος. Κι αν αυτή η απόφαση ήταν κωμική και έδωσε αφορμή για ένα σωρό ευτράπελα επεισόδια (διότι ο νόμος εφαρμόστηκε, τουλάχιστον στην αρχή), δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για έναν προηγούμενο νόμο, σύμφωνα με τον οποίο οι καταχραστές του Δημοσίου θα εκτελούνταν με απαγχονισμό, για παραδειγματισμό. Εκτός λάθους, ο νόμος αυτός, που προέβλεπε σύσταση ειδικού δικαστηρίου, εφαρμόστηκε μία και μόνη φορά, με αποτέλεσμα την αγχόνη της φωτογραφίας, την “επίσημο αγχόνη του Παγκάλου”.

Το λέω και το ξαναλέω, και όσοι εντρυφούν στην ποίηση θα έχουν αναγνωρίσει ήδη τον στίχο’ γιατί ο τίτλος του σημερινού άρθρου είναι και στίχος ενός διάσημου ποιήματος. Και περιέργως, ενώ στη μπλογκόσφαιρα που κυκλοφορεί η φωτογραφία του απαγχονισμού γίνεται αναφορά στα πραγματικά περιστατικά, μέχρι τώρα δεν έχω δει κανένα άρθρο να κάνει τη σύνδεση με το ποίημα. Τα περιστατικά δεν θα τα παρουσιάσω αναλυτικά, τα περιγράφει πολύ καλά ένα άρθρο του Αθεόφοβου. Οι καταχραστές είχαν στήσει την εξής κομπίνα: οι πολίτες της σπείρας, έμποροι, ισχυρίζονταν ότι κατά τη μικρασιατική εκστρατεία ο Στρατός τούς είχε επιτάξει μεγάλες (ανύπαρκτες στην πραγματικότητα) ποσότητες σιτηρών, κρεάτων κτλ. και ζητούσαν αποζημίωση. Οι στρατιωτικοί που ήταν στο κόλπο έδιναν την έγκρισή τους.

Η δίκη κράτησε περίπου ένα μήνα και από πολλές απόψεις έπασχε, με κυριότερο πρόβλημα ότι ο νόμος με τον οποίο δικάστηκαν οι κατηγορούμενοι είχε ψηφιστεί μετά την τέλεση των αδικημάτων. Ο επίτροπος ζήτησε την ποινή του θανάτου για εννιά κατηγορουμένους, τελικά το δικαστήριο καταδίκασε σε θάνατο τρεις. Ο τρίτος ήταν ο μεγαλέμπορος Α. Αϊδινλής, στον οποίο ο Πάγκαλος έδωσε χάρη, ίσως ύστερα από πίεση της Γαλλίας, διότι είχε συλληφθεί στο Παρίσι και στη Γαλλία δεν προβλεπόταν η ποινή του θανάτου για καταχραστές. Να πούμε εδώ ότι οι ίδιοι οι δικαστές που εξέδωσαν την απόφαση παρακάλεσαν τον Πάγκαλο να μην εκτελεστούν οι ποινές, και την ίδια επιθυμία εξέφρασε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Κουντουριώτης, αλλά ο Πάγκαλος, γνωρίζοντας ότι η κοινή γνώμη ήθελε τις εκτελέσεις, επέμεινε για τους δύο στρατιωτικούς. Αν προσέξετε καλά τη φωτογραφία, θα δείτε ότι υπάρχει κι ένα τρίτο σκοινί, στη μέση, που έμεινε κενό. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Στις 24 Νοεμβρίου 1925 εκδόθηκε η απόφαση, στις 26 έγινε η εκτέλεση.

Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής, ο Ζαριφόπουλος ήταν βέβαιος ότι εξαιτίας του βαθμού του (ήταν συνταγματάρχης) θα καταδικαζόταν σε θάνατο και δεν θα του δινόταν χάρη. Ο (επίσης συνταγματάρχης) Δρακάτος, πάλι, δεν μπορούσε να πιστέψει γιατί καταδικάστηκε αυτός σε θάνατο και όχι άλλοι. Κι έτσι στήθηκε η αγχόνη στο Γουδί (που δεν είναι το σημερινό Γουδί, αλλά εκεί που εκτελέστηκαν και οι Έξι το 1922).

Σε μια εφημερίδα διαβάζω τις λεπτομέρειες: “…οι κατάδικοι με δεμένας όπισθεν τας χείρας θα οδηγηθούν υπό το ικρίωμα και ακριβώς επί του κάτωθεν της αγχόνης ευρισκομένου αναβάθρου. Ευθύς αμέσως ο επί κεφαλής δεκανεύς ιστάμενος όπισθεν εκάστου των καταδίκων θα περιβάλη τον τράχηλον αυτού διά του βρόγχου μεριμνών όπως καλυφθούν ταυτοχρόνως η κεφαλή και οι ώμοι του μελλοθανάτου διά της προσδεδεμένης εις τον βρόχον καλύπτρας.

Μετά το παράγγελμα ‘σύρατε’ του επί κεφαλής του αποσπάσματος Ανθυπασπιστού, οι άνδρες του αποσπάσματος σύρουν δι’ αποτόμου και ισχυράς ανελκύσεως το ανάβαθρον εφ΄ου ίσταται ο μελλοθάνατος, επερχομένου κατόπιν ακαριαίως του θανάτου.

Μετά το πέρας της εκτελέσεως το στρατιωτικόν τμήμα θα παρελάση προ των αιωρουμένων πτωμάτων”.

Κυκλοφόρησε και αγγελία για να βρεθεί εθελοντής ιδιώτης δήμιος για να βοηθήσει στην εκτέλεση, με αμοιβή 500 δρχ. το κεφάλι. (Για να έχουμε ένα εντελώς πρόχειρο μέτρο σύγκρισης, οι εφημερίδες έκαναν 1 δραχμή). Βρέθηκε κάποιος, πρόσφυγας όπως φρόντισαν να σημειώσουν οι εφημερίδες. (Αν και το όνομά του είναι παλιολλαδίτικο, και δη μανιάτικο -μια άλλη εφημερίδα έγραψε ότι ήταν αιχμάλωτος στη Μικρασία).

Φυσικά, η εκτέλεση τράβηξε πολύ κόσμο. Μια εφημερίδα που κοίταξα κάνει λόγο για 800 αυτοκίνητα και 20.000 λαού. Πάντοτε οι εκτελέσεις, όποτε γίνονταν δημόσια, μάζευαν κόσμο.

Ανάμεσα στις χιλιάδες συγκεντρωμένους ήταν κι ένας ποιητής, που θα τον έχετε μαντέψει οι περισσότεροι. Ο Κώστας Καρυωτάκης. Ξέρουμε ότι ήταν παρών, γιατί το αναφέρει σε κάποιες αναμνήσεις του ο φίλος του Χ. Σακελλαριάδης. Μάλιστα, ο Καρυωτάκης το περασμένο βράδυ είχε πάει επίσκεψη σε ένα συγγενικό του σπίτι σχετικά κοντά στο Γουδί, εκεί έμαθε ότι την άλλη μέρα το πρωί θα γινόταν η εκτέλεση, και αποφάσισε να κοιμηθεί εκεί για να πάει την επομένη το πρωί στον τόπο της εκτέλεσης.

Το ποίημα δεν αναφέρεται στην εκτέλεση, δεν την περιγράφει. Μεταφέρει όμως ένα ψυχρό και ακοτεινό κλίμα, φόβου και δικτατορίας.

Η πεδιάς και το νεκροταφείον

(Πίναξ ημιτελής)

Έχει πια δύσει ο ήλιος του χειμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
Άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ’ αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ’ όλη τη φύση.
Mα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το ‘χουνε ποτίσει.
Aδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.

(Ωραίο, φριχτό και απέριττο τοπίον!
Eλαιογραφία μεγάλου διδασκάλου.
Aλλά του λείπει μια σειρά ερειπίων
κι η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.)

Οι έξι πρώτοι στίχοι περιγράφουν την πεδιάδα, οι επόμενοι έξι το νεκροταφείο. Όμως, όπως λέει ο υπότιτλος του ποιήματος, ο πίνακας είναι ημιτελής: λείπει μια σειρά ερειπίων και η επίσημος αγχόνη του Παγκάλου.

Το ποίημα το συμπεριέλαβε ο Καρυωτάκης στην τρίτη και τελευταία ποιητική συλλογή του, τα Ελεγεία και σάτιρες, που εκδόθηκε το 1927, στην ενότητα “Σάτιρες”. Η ημερομηνία της εκτέλεσης είναι και το terminus post quem, που λένε, για τη συγγραφή του ποιήματος: αποκλείεται να γράφτηκε νωρίτερα από τις 26.11.1925, αν και φυσικά τίποτε δεν μας λέει ότι γράφτηκε αμέσως μετά.

(Στοιχεία πήρα από το άρθρο του Γιάννη Παπακώστα στο περιοδικό Λέξη (τ. 90, 1989), από το παραπάνω άρθρο του Αθεόφοβου και από εφημερίδες της εποχής).

Πηγή: http://sarantakos.wordpress.com/2012/04/29/agxoni/

Οι δύο καταχραστές του δημοσίου χρήματος που κρεμάστηκαν (μέρος Α')

Εδώ και αρκετό καιρό κυκλοφορεί στο διαδίκτυο (ειδικά σε ελληνοβαρεμένα blogs) μία φωτογραφία η οποία περιφέρεται με κανιβαλιστικό τρόπο παντού.
Αυτή εδώ:

Πρόκειται για τον απαγχονισμό των συνταγματαρχών Δρακάτου και Ζαφειρόπουλου στις 26.11.1925, επί των ημερών της δικτατορίας του Θ.Πάγκαλου.
Η εικόνα αυτή αναπαράγεται στο διαδίκτυο, κυρίως από ανεγκέφαλους χρυσαυγίτες, με σχόλια του στυλ "Τότε που κρεμούσαν τους καταχραστές στο σύνταγμα. Αφιερώνεται στους κλέφτες και προδότες πολιτικούς που ξεπουλάνε την Ελλάς" και κραυγές και ιαχές "Ελλάς ή τέφρα", "υπεράνω όλων η Ελλάς" και άλλες γνωστές εκφράσεις του ακροδεξιού χώρου.
Αφού παραβλέψουμε ότι οι ακροδεξιοί διακινητές δεν γνωρίζουν (;) ότι οι εκτελεσθέντες στρατιωτικοί ήταν βασιλόφρονες και ιδεολογικοί τους πρόγονοι, στην ουσία η εκτέλεση ήταν μία πολιτική δολοφονία και εκκαθάριση πολιτικών αντιπάλων του Πάγκαλου. Να θυμίσω ότι ο Πάγκαλος ήταν συνεργάτης του Βενιζέλου στο κίνημα στο Γουδί και στον εθνικό διχασμό.
Διαβάζοντας προσεκτικά την υπόθεση, καταλαβαίνουμε ότι ήταν δύο άδικες και κυρίως παράνομες εκτελέσεις από ένα παράνομο καθεστώς (ψιλά γράμματα γι'αυτούς που διψάνε για αίμα και ζούνε με άρτο και θεάματα ή "μορφώνονται" σε συνωμοσιολαγνικά blogs για εθνοπαράφρονες ή μέσω των βιβλίων του Λιακόπουλου, του Γεωργιάδη ή του Βελόπουλου).
Παραθέτω δύο σχετικά κείμενα, ξεκινώντας με μία πολύ εμβριθή και εμπεριστατωμένη έρευνα του πολύ αξιόλογου blogger "αθεόφοβου":

ΜΕΡΟΣ Α'

ΟΙ ΔΥΟ ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΕΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΚΡΕΜΑΛΑ

Το σημερινό χρέος της Ελλάδας οφείλεται σε ένα μεγάλο μέρος σε καταχρήσεις του δημοσίου χρήματος από διάφορους επιτήδειους που εκμεταλλεύτηκαν την θέση που βρέθηκαν προς ίδιον όφελος. Ένα άλλο βέβαια μέρος του χρέους οφείλεται σε αυτό που εννοούσε οΠάγκαλος με το " Μαζί τα φάγαμε" και έχω περιγράψει στις αναρτήσεις μου ΤΑ ΛΕΦΤΑ ,ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; και ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Όμως αυτό που δεν μας είπε είναι ότι εκτός από αυτά που φάγαμε μαζί, για τα άλλα που τα έφαγαν οι διάφοροι καταχραστές γιατί δεν βρέθηκε ποτέ κανείς για να τιμωρηθεί για τις καταχρήσεις που έκανε.

Και όταν λέμε να τιμωρηθεί δεν εννοούμε την τιμωρία που επέβαλε σε 2 καταχραστές ο συνονόματος παππούς του, όταν έκανε την δικτατορία του το 1925 και ο οποίος ίδρυσε ειδικό δικαστήριο και απαγχόνισε σαν καταχραστές δύο αξιωματικούς (2), τον Δρακάτο Διονύσιο Αντισυνταγματάρχη της Διαχειρίσεως και τον Ι. Ζαριφόπουλο Αντισυνταγματάρχη της Χωροφυλακής διευθυντή της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης.

Στην Ελλάδα ο δι΄ αγχόνης θάνατος εισήχθηκε 20 Ιούλιου 1925 με διάταγμα της Κυβέρνησης Πάγκαλου προς παραδειγματισμό επί καταχρήσεων του δημοσίου. Το σχετικό εκείνο διάταγμα καταργήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1926.

Βέβαια η καταδίκη αυτή ήταν απολύτως παράνομη γιατί εκτελέστηκαν βάσει νόμου που εκδόθηκε μετά την διάπραξη του αδικήματος τους.( Ιστορία του Ελλ. Έθνους Εκδ. Αθηνών Τόμος ΙΕ σελ 293)

Η δίκη τους, μαζί με άλλους 19 κατηγορούμενους στρατιωτικούς και πολίτες για καταχρήσεις στις επιτάξεις στην Μικρά Ασία , άρχισε στις 16-10-1925 στο Α΄Διαρκές Στρατοδικείο και κράτησε πάνω από ένα μήνα μέχρι τις 24-11-1925 . Οι 21 κατηγορούμενοι παραπέμφθηκαν με 7 βουλεύματα τα οποία και περιγράφονται αναλυτικά στο ΕΜΠΡΟΣ της 16-10-1925.(Κλικάροντας επάνω στην φωτογραφία 3 αυτή γίνεται ευανάγνωστη)

Στην δίκη εκλήθησαν 150 μάρτυρες κατηγορίας μεταξύ των οποίων και ο πρωθυπουργός, ο οποίος βέβαια δεν πήγε, και 100 μάρτυρες υπεράσπισης

Την υπεράσπιση των κατηγορουμένων ανέλαβαν 30 γνωστοί δικηγόροι της εποχής (4) μεταξύ των οποίων οι Λυκουρέζος, Μπαμπάκος, Κ,Αγ. Τσουκαλάς, Λαδάς και Σγουρίτσας.

Πρόεδρος του δικαστηρίου (5), ήταν ο στρατιωτικός δικαστικός σύμβουλος Δάρας , μέλη οι αντισυνταγματάρχες Ζέρβας και Περιστέρης, οι λοχαγοί Παπακυριαζής και Παπαδόπουλος και οι ένορκοι Κομνηνός καπνοπώλης, και Ανδ. Βήχος έμπορος ποδηλάτων.(6)

Κυβερνητικός επίτροπος (7) ήταν ο διευθυντής του δικαστικού τμήματος του Α΄ Σώματος Στρατού Κρ. Μπουφίδης

Οι ενστάσεις αναρμοδιότητας του δικαστηρίου απορρίφτηκαν από τους δικαστές και κατά την δίκη ακούστηκαν μεταξύ άλλων και τα εξής:

Στρατοδίκης: Θα δικάσωμεν επί τη βάσει του δόγματος της ανάγκης της σωτηρίας της πατρίδος .Ας μην λησμονήται παρ ουδενός το δόγμα "υπέρτατος Νόμος η Σωτηρία του Λαού"

Πρόεδρος προς κατηγορουμένους: Ενθυμηθήτε ότι το Δικαστήριον μου είναι πρώτου, αλλά και τελευταίου βαθμού. Και καταλάβετε το καλά, ότι είναι προ πάντων δικαστήριον ουσίας.

Επίτροπος: Η σκοπιμότης είναι και η νομιμότης(!!!) Η δευτέρα είναι τέκνον της πρώτης. ...( μετά από 85 χρόνια ο Βουλγαράκηςσυμπλήρωσε το απόφθεγμα αυτό με το περίφημο-το νόμιμο είναι και ηθικό!)

....Νόμος απαγορεύων την αναδρομικότητα των ποινών δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνον μια νομική θεωρία. Χάριν μια θεωρίας δεν είνε δυνατόν να γίνη κτήμα του πρώτου καταλαβόντος το δημόσιον χρήμα.

Στρατοδίκης: Οι κύριοι συνήγοροι δεν πρέπει να λησμονούν, ότι, πρόκειται περί δικαστηρίου, ασυνήθους, φοβερού εκτάκτου στρατοδικείου Μεραρχίας εν εκστρατεία και ότι συνεπώς δεν πρέπει να παρελκύεται η πρόοδος των εργασιών του με ασήμαντα ζητήματα.

Για μια δακτυλογράφο από τους κατηγορούμενους, ο συνήγορος υπερασπίσεως της Τσουκαλάς κατά την υπεράσπιση του : ...αναφερόμενος εις την σύνθεσιν της γυναικός εν γένει λέγει ότι αύτη είναι ατελεστέρα του ανδρός δι΄ αυτό δε έχει ήλαττωμένην την βούλησιν, την αντίληψιν και την ηθικήν. (!!)

Ο συνήγορος υπεράσπισης Μπαμπάκος με την αγόρευση του :εκίνησεν εις δάκρυα πολλούς εκ του ακροατηρίου και :σχολιάζων το διάταγμα, το οποίον καθιεροί την αναδρομικήν ποινήν , χαρακτηρίζει αυτό ως αντιβαίνον εις την έννοιαν της δικαιοσύνης. Επικαλείται διάταγμα της Γαλλικής Επαναστάσεως καταργήσαν την αναδρομικήν ποινήν, ως και το αμερικανικόν σύνταγμα, απαγορεύον καθορισμόν ποινών μετά την τέλεσιν του αδικήματος.

Για 9 κατηγορουμένους ζήτησε ο επίτροπος την ποινή του θανάτου δι΄ αγχόνης.

Η απόφαση του δικαστηρίου στις 24-11-1925 ήταν καταδίκη σε θάνατο 3, του Αϊδινλή, του Δρακάτου και του Ζαριφόπουλου, δύο σε ισόβια δεσμά, πέντε σε πρόσκαιρα και δύο σε ειρκτή.

Στις 25-11-1925 ο πρόεδρος και τα μέλη του Στρατοδικείου όπως και ο κυβερνητικός επίτροπος παρουσιάστηκαν στον πρωθυπουργόΠάγκαλο (9) και διετύπωσαν την ευχή του Δικαστηρίου όπως μη εκτελεστεί η απόφαση των εις θάνατον καταδικασθέντων Γ. Ζαριφόπουλου , Θ. Δρακάτου και Α. Αϊδινλή δεδομένου ότι :είς άπαντα τα πεπολιτισμένα κράτη δεν εφαρμόζεται η εσχάτη των ποινών δια παρόμοια αδικήματα.

Οι ίδιοι επισκέφτηκαν και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κουντουριώτη (10) και διετύπωσαν το ίδιο αίτημα. Ο Κουντουριώτης κάλεσε τονΠάγκαλο στο σπίτι του, του είπε για το αίτημα αυτό και συνηγόρησε και αυτός.

Ο Πάγκαλος ξανακάλεσε τα μέλη του δικαστηρίου και τελικά αποφάσισε να μην εκτελεστεί η ποινή για τον Αϊδινλή.

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία της εποχής το τελευταίο γεύμα των μελλοθανάτων ήταν κοκορέτσι, μαρίδες σταφύλια και ρετσίνα.

Ο Ζαριφόπουλος είχε διατηρήσει την ψυχραιμία του και έστειλε τηλεγράφημα προς τους άλλους καταδίκους στο οποίο έγραφε: Ταξίδιον ευχάριστον. Στοπ.Βρόγχος γλυκύτατος εξαποστέλλει ημάς μακράν υμών. Παρακαλώ τηρήσατε ψυχραιμίαν και υπομονήν, αναμιμνησκόμεθα ότι θάττον ή βράδιον θέλομεν συναντηθή εκεί όπου ήδη ημείς βαίνομεν και ένθα ουδέ πόνος ουδέ στεναγμός υπάρχει." Εάν ποτέ είτε θεληματικώς ως κακοί άνθρωποι είτε αθελήτως ελυπήσαμεν υμάς, παρακαλούμεν κρατήσατε απόψεις σας ίνα επιλύσωμεν αυτάς κατά την συνάντησιν μας".

Είπε δε στον υπαρχιφύλακα που ήταν στο κελί: Κύτταξε να με σηκώσεις πρωί αύριο. Μη μ΄αφήσης και με πάρει ο ύπνος!

Ένα πλήθος κόσμου πάσης ηλικίας, πάσης τάξεως και φύλου κατέκλυσε τον ευρύ χώρον ,όπου θα εγενετο η εκτέλεσις πολύ προ της καθορισθείσης ώρας. Υπήρχον πολλοί οίτινες και διενυκτέρευσαν εκεί. Από της 7ης δε ώρας μια ατελεύτητος σειρά αυτοκινήτων εκόμιζε διαρκώς νέα κύματα κόσμου.

Στις 26-11-1925 ο Δρακάτος με τον Ζαριφόπουλο οδηγηθήκαν στο Γουδί και μετά την καθαίρεση τους, απαγχονίστηκαν από τον εθελοντή (!) δήμιο Κοτρωνάρο.

Ο ιατροδικαστής Γεωργιάδης διαπίστωσε ότι :ο μεν θάνατος του Δρακάτου επήλθε ακαριαίως, ο δε του Ζαριφόπουλου λόγω κακής εφαρμογής του βρόγχου μετά τινα λεπτά εξ εγκεφαλικής υπεραιμίας.

Η τοποθεσία της εκτέλεσης(17) πιστεύω πως θα ήταν η ίδια με αυτήν που έγινε η πρόσφατη τότε εκτέλεση των 6 και για την οποία έχω γράψει το ποστ ΝΑ ΠΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΣΤΟ ΓΟΥΔΙ ,ΑΛΛΑ ΠΟΥ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΑΜΕ;

Στην φωτογραφία διακρίνονται ανάστροφα οι λέξεις, από προφανώς εγγραφή στην πίσω μεριά της φωτογραφίας, Εδώ ....υπουργοί.... Γούναρη ....Γουδή

Τα κείμενα στα μπλέ ιταλικά, τα σκίτσα και οι φωτογραφίες είναι από την ειδησεογραφία της εφημερίδας ΕΜΠΡΟΣ

Όσες φωτογραφίες έχουν το σήμα της ΕΡΤ είναι από το αρχείο φωτογραφιών του Πέτρου Πουλίδη.

Πηγή: http://atheofobos2.blogspot.gr/2011/07/blog-post_12.html

Πως να νικήσεις τον φασισμό

«Μακρόνησος: βασανιστήριο στην κορυφή» (Γιώργος Φαρσακίδης)

Δεν τον νικάς τον φασισμό με αντιφασιστικά συλλαλητήρια και αντισυγκεντρώσεις στις συγκεντρώσεις των σκατόψυχων φασιστών. Ούτε τον νικάς απαγορεύοντας την Χρυσή Αυγή.
Τον θεριεύεις.
Ρίχνεις λάδι στην φωτιά του.
Τα ίδια έκανε η ελληνική αστική τάξη με το ΚΚΕ.
Επί δεκαετίες το είχε κηρύξει παράνομο.
Εξόριζε και φυλάκιζε τους κομμουνιστές, ακόμη και τα παιδιά και τους κοντινούς συγγενείς τους.
Επί εμφυλίου οι δάσκαλοι πήγαιναν δημοτικά σχολεία "εκπαιδευτική" εκδρομή σε κηδείες φονευθέντων υπό των "εαμοβουλγάρων κομμουνιστών" για "πολιτικό συνετισμό".

 Τα κεφάλια εννέα ανταρτών εκτίθενται από συμμορία κατσαπλιάδων το 1949 σε χωριό της Μακεδονίας 

Η εκπαίδευση στα σχολεία ήταν αντικομμουνιστική,
στον στρατό υπήρχε νυχθημερόν κήρυγμα κατά του κομμουνισμού,
για να βρεις δουλειά έπρεπε να έχεις χαρτί κοινωνικών φρονημάτων,
κάθε επίσημη πηγή ενημέρωσης (τύπος, περιοδικά, τηλεόραση πιο μετά) ήταν πλήρως ελεγχόμενη και αντικομμουνιστική.
Φυλακίσεις,
εξορίες,
βασανισμοί,
ξυλοδαρμοί,
δολοφονίες,
εκτελέσεις.
Εκτεταμένη βία και νοθεία στις εκλογές (ειδικά εναντίον της ΕΔΑ).

Το καψόνι της ορθοστασίας.
Οι βασανιστές συνήθιζαν να βγάζουν τις νύχτες έξω τους στρατιώτες ή τους εκτοπισμένους, να τους φορτώνουν με βάρη και να τους υποχρεώνουν σε άσκοπη πεζοπορία.
Σχέδιο του Γ. Φαρσακίδη, 1950

Μακελειό στη Χαράδρα.
Οι αλφαμίτες του 9ου Λόχου, με Διοικητή τον Δημήτριο Ιωαννίδη, οδηγούσαν τους κρατουμένους προς τη Χαράδρα, μια τοποθεσία στο εσωτερικό της Μακρονήσου. Λίγο πριν φτάσουν εκεί, ξεχώριζαν τους μισούς. Στην αρχή βασάνιζαν την πρώτη ομάδα κρατουμένων, ενώ οι υπόλοιποι περίμεναν τη σειρά τους. Η μέθοδος αυτή λειτουργούσε ως ψυχολογική πίεση για να καμφθεί το ηθικό των ανδρών.
Χαρακτικό του Γ. Φαρσακίδη από σχέδιο του 1949.

Γυναίκες εξόριστες στη Μακρόνησο
Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας

Και τι αποτέλεσμα είχαν όλα αυτά;
Πέθανε ο κομμουνισμός;
Πέθανε το ιστορικό και ηρωικό ΚΚΕ;
Όχι.
Θέριευε και μεγάλωνε.
Χιλιάδες νέοι κομμουνιστές ξεπηδούσαν από τα σπλάχνα του ελληνικού λαού.

Η προεκλογική συγκέντρωση της Ενωμένης Αριστεράς στις εκλογές του 1974

Μόλις τελείωσε η χούντα, μετά από τόσες δεκαετίες απαγόρευσης και απηνών διωγμών, μετά από μεταναστεύσεις χιλιάδων κομμουνιστών στο εξωτερικό, η Ενωμένη Αριστερά έφτασε σχεδόν 10% ! Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν και με τους πρώτους χριστιανούς.Όσο τους κυνηγούσαν, τόσο πληθύνονταν.
Το ίδιο συνέβη και με τον Χίτλερ.  Γράφει ο Θ.Τριαρίδης: "αν διαβάσει κανείς προσεκτικά τον Ίαν Κέρσοου, θα δει πως η δεκάμηνη φυλάκιση του Χίτλερ στο Λάντσμπεργκερ όχι μόνο δεν ανέκοψε την πορεία του προς την καγγελαρία, αλλά τον μετέβαλε από έναν γραφικό εξτρεμιστή σε πόλο επανασύστασης της «χαμένης γερμανικής ισχύος». 
Είναι τουλάχιστον ανορθολογικό να πιστεύουμε πως ο φασισμός, ο ρατσισμός και το μίσος του άλλου αντιμετωπίζεται στον πυρήνα τους με απαγορεύσεις, όταν εκτρέφονται από ηθικά συστήματα που δομούνται πάνω στην έννοια της απαγόρευσης".
Ο φασισμός νικιέται με λαϊκό αγώνα, με ενημέρωση φίλων, συγγενών, γνωστών, γειτόνων για το ποιόν του.
Με ξεσκέπασμα των πρακτικών του, του βρώμικου και κατασκότεινου παρελθόντος του (Κατοχή, εμφύλιος, χούντα).
Έρχεται στο φως και καίγεται σαν τον βρυκόλακα στον ήλιο.
Η φασιστική ιδεολογία υπάρχει και θα υπάρχει.
Δεν μπορεί να εκριζωθεί.
Μπορεί όμως να συρρικνωθεί, να απαξιωθεί, να αχρηστευτεί μέσα από την συντριπτική ιδεολογική υπεροχή της Αριστεράς που προτάσσει τις αρχές της ισότητας, του ανθρωπισμού, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας και της δημοκρατίας, απέναντι στα Άουσβιτς, στις νύχτες των Κρυστάλλων, στις τελικές λύσεις και στο μίσος του φασισμού.

Πηγές:
http://adnoctum.wordpress.com/2010/03/03/%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82-%CF%86%CE%B1%CF%81%CF%83%CE%B1%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%81%CF%8C%CE%BD%CE%B7%CF%83%CE%BF%CF%82/
http://www.mouseiodimokratias.gr/greek/exhibition5.asp
http://kokkinosfakelos.blogspot.gr/2010/12/blog-post_23.html
http://www.triaridis.gr/keimena/keimD031.htm

ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΧΡΕΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ

Του ΓΙΑΝΝΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Mε πρωτοβουλία της διεθνούς οργάνωσης CADTΜ για τη διαγραφή του χρέους των χωρών του τρίτου κόσμου, πραγματοποιήθηκε στιςΒρυξέλλες, 20-22 Νοέμβρη ’12, συνάντηση των «Πρωτοβουλιών» και «κινημάτων» για τον έλεγχο και τη διαγραφή του χρέους, με εκπροσώπους από χώρες της ΕΕ κυρίως του ευρωπαϊκού νότου, τηςΑφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Αντικείμενο της συνάντησης ήταν ηανταλλαγή εμπειριών τόσο στο επίπεδο της νομικής θεμελίωσης άρνησης πληρωμής του χρέους με βάση το διεθνές δίκαιο, όσο και στο πεδίο των κινηματικών δράσεων για έλεγχο του με συγκρότηση «επιτροπών λογιστικού ελέγχου» (ΕΛΕ) και διαγραφής του.

ΑΘΕΤΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΧΡΕΟΥΣ ΜΕ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥ

Από πλευράς νομικής θεμελίωσης στη σύσκεψη τονίστηκε ότι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, εκτός από την επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» για αναστολή πληρωμών του χρέους που υιοθετεί η νομική επιτροπή του ΟΗΕ, υπάρχει και η έννοια του «απεχθούς χρέους» (βαρύ, επονείδιστο, αθέμιτο, μη νόμιμο και παράνομο). Στο τελευταίο εντάσσονται όλα γενικά τα χρέη που είναι σε βάρος ενός λαού, για τα οποία δεν υπήρξε συναίνεσή του, γεγονός που το γνώριζαν οι πιστωτές. Ειδικότερα στην ευρεία έννοια του όρου κατατάσσονται όλα τα δάνεια ή μορφές δανεισμού που παραβιάζουν βασικές αρχές του διεθνούς δικαίου (όπως η τοκογλυφία, άδικος πλουτισμός, δόλος, υπερβολικό κόστος δανεισμού, κατάχρηση δικαιώματος, κά), που απορρέουν από τη «Χάρτα του ΟΗΕ», την «Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων», τη «Διεθνή Σύμβαση για τα Πολιτικά Δικαιώματα», τη «Σύμβαση για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα», τη «Διακήρυξη για το Δικαίωμα στην Ανάπτυξη», τη «Συνθήκη της Βιέννης που διέ­πει το δίκαιο των διεθνών συμβάσεων», κ.ά.

ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΗΣ «ΤΡΟΪΚΑΣ» ΑΠΕΧΘΕΣ ΧΡΕΟΣ

Στην περίπτωση της Ελλάδα παρ’ ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι κυβερνήσεις ήταν εκλεγμένες, σε πολλές περιπτώσεις παραχάραξαν τη λαϊκή εντολή και κατέφυγαν σε μη νόμιμες ενέργειες κατά το δανεισμό ή χρήση δανείων (φαινόμενα διαφθοράς, προσωπικού πλουτισμού, δόλιες πράξεις, υπερτιμολογήσεις κρατικών προμηθειών και δημοσίων έργων, αγορά οπλικών συστημάτων με αδιαφανείς διαδικασίες, δανεισμός κρατικών τραπεζών με σκανδαλώδης όρους ή ιδιωτικώντραπεζών με κρατική εγγύηση, κά). Εκτός από τις αντιλαϊκές πολιτικές δημοσιονομικές διαχείρισης των ελληνικών κυβερνήσεων, η αύξηση του χρέους τα τελευταία χρόνια, συνδέεται και με τις δανειακές συμβάσεις της «τρόϊκα» (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ). Οι όροι δανεισμού ήταν επαχθείς (επιτόκια γύρω στο 4% όταν η ΕΚΤ δανείζει τις τράπεζες με 1% και μικρός ορίζοντας αποπληρωμής), ενώ τα Μνημόνια αντί για βελτίωση επιδείνωσαν την κρίση και επέφεραν πτώση του ΑΕΠ (στο 2009-12 έφθασε 20% ή 50 δις €, ενώ η ανεργία 25%), με αποτέλεσμα επιδείνωση της σχέσης χρέους προς ΑΕΠ (από 261 δις € το 2008 ή 110% του ΑΕΠ, ανέβηκε σε 355 δις το 2011 ή 170%, ενώ μετά από το μικρό «κούρεμα» του PSI μειώθηκε το 2012 στα 340 δις ή 175% του ΑΕΠ. Το 2013 προβλέπεται να ανέβει σε 359 δις € (ή 186,5%) και το 2016 στα 411 δις (ή 220% του ΑΕΠ).!

Εκτός των παραπάνω οι δεσμεύσεις που επιβάλλουν τα δάνεια της «τρόϊκας» τα κατατάσσουν στην κατηγορία του «απεχθούς» χρέους, διότι παραβιάζουν το Ελληνικό Σύνταγμα, Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας, το «Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ» και πολλές άλλες διεθνείς συμβάσεις, ενώ καταργούν ουσιαστικά την εθνική και λαϊκή κυριαρχία (εφαρμογή αγγλικού δικαίου, παραίτηση «από κάθε ασυλία» στη δημόσια περιουσία, επιβολή ξένων επιτρόπων στα υπουργεία, κά). Επίσης με το νέο «Μνημόνιο» προωθείται η ιδιωτικοποίηση με αδιαφανείς όρους όλων των δημοσίων επιχειρήσεων μεταξύ αυτών και «κοινής ωφέλειας» σε αντίθεση με ρυθμίσεις του Συντάγματος(άρθρο 106), καθώς και πρωτοφανείς περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών και επιδομάτων σε ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες (άρθρο 21), τα οποία οδηγούν σε χρεοκοπία και φτωχοποίηση ευρύτερες κατηγορίες του ελληνικού λαού. Κατά συνέπεια έχοντας ως αφετηρία τη βασική αρχή του δικαίου ότι «η σωτηρία του λαού υπεράνω όλων», η διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, είτε με επίκληση της «κατάστασης ανάγκης» είτε του «απεχθούς χρέους», είναι όχι μόνο θεμιτή αλλά και αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης του ελληνικού λαού.

Η ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (ΕΛΕ)

Ωστόσο η διαγραφή του «απεχθούς» χρέους δεν μπορεί πρακτικά να στεφθεί με επιτυχία, χωρίς τη συγκρότηση «Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου» με αποφασιστικές αρμοδιότητες, κάτι που προϋποθέτει κυβέρνηση με πολιτική βούληση για έλεγχο και διαγραφή του χρέους. Όμως ούτε οι προηγούμενες ούτε η σημερινή κυβέρνηση διαθέτει αυτή τη βούληση. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ταχθεί κατ’ αρχήν υπέρ της συγκρότησης ΕΛΕ. Μέχρι ο ελληνικός λαός να του αναθέσει τη διακυβέρνηση, μπορεί να προχωρήσει στη συγκρότηση του βασικού πυρήνα της ΕΛΕ («σκιώδης ΕΛΕ») στηριζόμενος στην εμπειρία και το δυναμικό της «Πρωτοβουλίας» για δημιουργία ΕΛΕ και να αρχίσει άμεσα ενέργειες ελέγχου και τεκμηρίωσης του «απεχθούς χρέους» σε όλες τις μορφές του δημόσιου δανεισμού, αξιοποιώντας και τις δυνατότητες που προσφέρει ο κοινοβουλευτικός έλεγχος. Η αποκάλυψη παρανομιών και χαριστικών ρυθμίσεων μπορούν να ενεργοποιήσουν τις δικαστικές αρχές στη διεξαγωγή ειδικής έρευνας και τον εντοπισμό εστιών ύπαρξης απεχθούς χρέους. Ιδιαίτερα πρέπει να χυθεί άπλετο φως στα σκάνδαλα χρηματισμού κυβερνητικών και υπηρεσιακών παραγόντων αγοράς κρατικών προμηθειών και δημοσίων συμβάσεων, η αποκάλυψη λίστας υψηλών καταθέσεων πολιτικών προσώπων και επιχειρηματιών σε ξένες τράπεζες συνδεδεμένες με «μαύρο χρήμα» και φοροδιαφυγή, κά, τα οποία συμβάλλουν στη συνειδητοποίηση ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα «εν τέλει» είναι η βαθύτερη αιτία του χρέους και ότι οι πολιτικές λιτότητας δεν είναι ούτε «μονόδρομος» ούτε και λύση αντιμετώπισης τους, αλλά ότι υπάρχει εναλλακτική πολιτική προοδευτικής εξόδου που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕ

Η ως τώρα δράση της «Πρωτοβουλίας» για δημιουργία ΕΛΕ, ήταν πολύ σημαντική στην ανάδειξη της αναγκαιότητας και της δυνατότητας άρνησης πληρωμής του χρέους. Μέσα από εκδηλώσεις, κινηματικές δράσεις, ενημερωτικό υλικό, αρθρογραφία, κά, συνέβαλε στην ανάπτυξη του κινήματος αμφισβήτησης πληρωμής του χρέους και ακύρωσης του Μνημονίου. Τώρα χρειάζεται να ανοίξει τη «βεντάλια» των ζητημάτων δράσης, συνδέοντας το στόχο διαγραφής του χρέους με βασικά αιτήματα της εναλλακτικής πρότασης προοδευτικής εξόδου από την κρίση, όπως την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, την παραγωγική ανασυγκρότηση, επιστροφή των ΔΕΚΟ στο δημόσιο και επέκταση τους σε στρατηγικούς τομείς, έλεγχος καρτέλ και ασυδοσίας πολυεθνικών, ριζικές αλλαγές στη δημοσιονομική διαχείριση ώστε να κλείσουν οι «μαύρες τρύπες» στα δημόσια έσοδα και δαπάνες, προστασία αγοραστικής δύναμης μισθών και συντάξεων, ισότιμες οικονομικές σχέσεις με όλες τις χώρες κά. Τέλος μεγάλη σημασία έχει η δικτύωση της «Πρωτοβουλίας» με τα κινήματα «αντίστασης-αλληλεγγύης-ανατροπής» στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της ΕΕ, ιδιαίτερα με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, για συνολική ανατροπής της πολιτικής των Μνημονίων, της λιτότητας και του αντιδραστικού οικοδομήματος της «ευρωζώνης» και το άνοιγμα του δρόμου στη σοσιαλιστική προοπτική.

Ο Γιάννης Τόλιος είναι διδάκτωρ οικονομικών επιστημών και μέλος της ΠΣΕ του ΣΥΡΙΖΑ.

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Πηγή:   http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10184:tolios&catid=58:oikonomiki-politiki&Itemid=182

202,7 - 156,6 = «Ριφιφί»!

202,7 - 156,6 = «Ριφιφί»!

Εισηγητική Εκθεση, Προϋπολογισμός 2013, σελίδα 133

Επαναλαμβάνουμε:

Στη σελίδα 127 της εισηγητικής έκθεσης του προϋπολογισμού για το 2013, οι κυβερνώντες αναφέρουν ότι από το πρώτο Μνημόνιο μέχρι και τη στιγμή κατάθεσης του προϋπολογισμού, δηλαδή από την ένταξη της Ελλάδας στο λεγόμενο «μηχανισμό σωτηρίας» μέχρι και το Νοέμβρη του 2012, τα δάνεια που έλαβε η χώρα ήταν 112,6 δισ. ευρώ.

Ακόμα κι αν σε αυτά προσθέσουμε τα 44 δισ. ευρώ της λεγόμενης «σούπερ δόσης» (που ακόμα δεν έχουν εκταμιευτεί και που τα παζάρια για το πότε και πώς θα εκταμιευτούν συνεχίζονται) το συνολικό ποσό των δανείων στα χρόνια των Μνημονίων ανέρχεται στα 156,6 δισ. ευρώ.

*

Στη σελίδα 133 της ίδιας εισηγητικής έκθεσης, περιλαμβάνονται οι πίνακες με τους τόκους και με τα χρεολύσια που έχει πληρώσει η Ελλάδα κατά το ίδιο διάστημα.

Τι προκύπτει: Οτι την περίοδο 2010 - 2012 ο ελληνικός λαός κατέβαλε σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους, κερδοσκόπους, δανειστές και πιστωτές το ποσό των 202,7 δισ. ευρώ!

*

Δηλαδή, υποτίθεται ότι με τα Μνημόνια «ήρθαν» 156,6 δισ. ευρώ (που δεν «ήρθαν» ποτέ και όσα ήρθαν δεν πήγαν στο λαό),

αλλά το ίδιο διάστημα των Μνημονίων - το ομολογούν οι ίδιοι στον προϋπολογισμό τους - από το λαό έφυγαν, αφαιρέθηκαν, κλάπηκαν, βουτήχτηκαν 202,7 δισ. ευρώ!

Εντούτοις, τους ακούς στη Βουλή, στα κανάλια, στις εφημερίδες να μπουρδολογούν και να επιμένουν στο παραμύθι. Κι όταν τους στριμώξεις λίγο παραπάνω, όταν αποδεικνύεις ότι δεν ισχύει τίποτα από τα απίθανα ψεύδη των κυβερνώντων, των παπαγάλων τους και των αδαών «διανοούμενων», ότι δεν είναι από τα δάνεια που πληρώνονται, τάχα, οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά ότι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις που λεηλατούνται για να πληρώνονται (διπλά και τρίδιπλα) τα δάνεια, τότε οι πάσης φύσεως «φωστήρες» κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν.

Αλλά τι, τελικά, «δεν καταλαβαίνουν»; Οτι το 202,7 είναι μεγαλύτερο από το 156,6;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Πηγή: http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7175930

Κανένας μόνος του στην κρίση

του Γιώργου Αλεξάτου από το “αριστερό βήμα”

Η κρίση και η απειλή κοινωνικής καταστροφής

Όταν στις 23 Απριλίου 2010 ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την απόφαση προσφυγής στο ΔΝΤ και στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και της ΕΚΤ για τη στήριξη της ελληνικής οικονομίας, ήταν σαφές πως άνοιγε μια καινούργια σελίδα στην ιστορία αυτού του τόπου. Δυο χρόνια αργότερα, είναι κοινή διαπίστωση όλων, εντός και εκτός Ελλάδας, ότι η χώρα μας ζει μια από τις χειρότερες περιόδους της νεότερης ιστορίας της, καθώς την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και τον περιορισμό της λαϊκής κυριαρχίας συνοδεύουν εντεινόμενα φαινόμενα κοινωνικής καταστροφής, που τείνει να προσλάβει πρωτοφανείς, για τα μεταπολεμικά δεδομένα, διαστάσεις.

Η κοινωνική καταστροφή έγκειται, κατά κύριο λόγο, στη ραγδαία πτώση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων λαϊκών τάξεων και στρωμάτων, των μισθωτών του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών της πόλης και της υπαίθρου, των μικροβιοτεχνών, των μικρεμπόρων, της μεγάλης πλειονότητας των κάθε είδους μικροεπιχειρηματιών. Η απαξίωση της εργασίας, με τις περικοπές μισθών που καταδικάζουν μεγάλο μέρος των εργαζομένων να ζει πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας, σε συνδυασμό με την εκρηκτική άνοδο του ποσοστού των ανέργων, που έφτασε πια τα επίπεδα της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, έχει άμεσες επιπτώσεις και στα μικροϊδιοκτητικά λαϊκά στρώματα, με την αθρόα συρρίκνωση του κύκλου εργασιών και τη διακοπή λειτουργίας μικροεπιχειρήσεων, που οδηγεί στην πύκνωση των γραμμών των νεόπτωχων και των ανέργων και με κόσμο προερχόμενο και από τα στρώματα αυτά.

Οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης είναι ιδιαίτερα οδυνηρές για τη νεολαία μας, η μεγάλη πλειονότητα της οποίας βρίσκεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα ή την άμεση απειλή της ανεργίας, ενώ ο τόπος μας αρχίζει να ζει και πάλι τον εφιάλτη της μαζικής μετανάστευσης, που τώρα πια αφορά κυρίως σε ειδικευμένο δυναμικό και ιδιαίτερα σε πτυχιούχους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Την εικόνα της κοινωνικής καταστροφής συμπληρώνει η τάση συρρίκνωσης έως και διάλυσης κάθε μορφής κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας, που είναι ολοφάνερη πια στον τομέα της δημόσιας υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του λαού μας τείνουν να στερηθούν ακόμα και τις στοιχειώδεις παροχές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, με τραγικές συνέπειες κυρίως για τους ηλικιωμένους απόμαχους της εργασίας.
Αντίστοιχη απαξίωση κάθε έννοιας δικαιώματος σε δημόσιες υπηρεσίες διαπιστώνεται και εντείνεται στον τομέα της εκπαίδευσης, όπου φέτος τα σχολεία λειτούργησαν χωρίς βιβλία, πολλά απ’ αυτά και χωρίς θέρμανση, ενώ η πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση καθίσταται αδύνατη για όλο και αυξανόμενο ποσοστό νέων, που οι οικογένειές τους αδυνατούν, πλέον, να ανταποκριθούν στα έξοδα που συνεπάγεται το μοναδικό σε όλη την Ευρώπη φαινόμενο της παραπαιδείας των φροντιστηρίων.

Σημαντική πλευρά των φαινομένων κοινωνικής καταστροφής αποτελεί η εξάπλωση μιας αίσθησης ανημπόριας και αδιεξόδου, που σχετίζεται άμεσα τόσο με την αλματώδη αύξηση ψυχικών νοσημάτων, με κύρια εκδήλωση τη μαζική κατάθλιψη, όσο και με την κατακόρυφη αύξηση των αυτοκτονιών. Αντιστοίχως, εξαιρετικά απειλητική προβάλλει η ένταση της εγκληματικότητας, που τείνει να προσλάβει πρωτοφανή χαρακτηριστικά, εντείνοντας το συνολικότερο κλίμα ανασφάλειας και δημιουργώντας ευνοϊκό πεδίο για την ασύδοτη τρομοκρατική και δολοφονική δράση φασιστικών παρακρατικών μηχανισμών.
Περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, σε όλη τη μεταπολεμική ιστορία αυτού του τόπου, το κυρίαρχο αίσθημα εθνικής ταπείνωσης, ο περιορισμός των λαϊκών δημοκρατικών ελευθεριών, η εντεινόμενη οικονομική εξαθλίωση και η δυναμική προβολή του φασισμού ως διεξόδου, διαμορφώνουν έναν εκρηκτικό συνδυασμό που προμηνύει ένα ζοφερό μέλλον για τον λαό μας, για τη ζωή μας, για τον τόπο μας. Απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση και τους τεράστιους κινδύνους που προδιαγράφονται, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι ίδια με αυτήν που έδωσε ο λαός μας σε άλλες κρίσιμες στιγμές της ιστορίας του και συνοψίζεται σε δυο λέξεις: Αλληλεγγύη-Αντίσταση!

Η ιστορική εμπειρία. Η αντιμετώπιση του κινδύνου κοινωνικής καταστροφής στα χρόνια της κρίσης του ’30 και στην περίοδο της Κατοχής.

Προφανώς, δεν είναι η πρώτη φορά που έχουμε βρεθεί ως ελληνικός λαός μπροστά στο φάσμα της κοινωνικής καταστροφής. Σε δυο περιπτώσεις, με τη μεγάλη παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929 και με την κατάκτηση της πατρίδας μας από τις δυνάμεις του φασιστικού Άξονα, ζήσαμε καταστάσεις που δεκαετίες μετά εξακολουθούν να παραμένουν εφιαλτικές στην ιστορική μνήμη. Εντούτοις, και στις δυο αυτές περιπτώσεις, ο λαός μας μπόρεσε να ανταπεξέλθει και να βγει νικητής, εξαιτίας ακριβώς του συνδυασμού της Αλληλεγγύης με την Αντίσταση.
Έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί πολλά για τους συνδικαλιστικούς αγώνες της περιόδου 1930-36 και ακόμα περισσότερα για το μεγάλο κίνημα της Εθνικής Αντίστασης κατά την περίοδο της Κατοχής. Λίγα, όμως, είναι γνωστά για το υπόβαθρο πάνω στο οποία στηρίχτηκαν και οικοδομήθηκαν όλα αυτά, και που δεν είναι άλλο από την ανάπτυξη και στις δυο περιπτώσεις κινημάτων κοινωνικής αλληλεγγύης. Η αναφορά σ’ αυτά τα κινήματα, η άντληση από την εμπειρία τους, η μελέτη των μορφών εκδήλωσής τους, μας είναι και σήμερα εξαιρετικά πολύτιμη, καθώς βιώνουμε καταστάσεις που θυμίζουν έντονα εκείνους τους καιρούς, τηρουμένων βέβαια των όποιων αναλογιών.

Η κρίση του 1929 έκανε την εμφάνισή της πολύ σύντομα και στην Ελλάδα, για να αποκορυφωθεί το 1932 με την κήρυξη του ελληνικού κράτους σε κατάσταση πτώχευσης. Η εκτίναξη της ανεργίας, η διακοπή λειτουργίας μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων, η εξαθλίωση των εργαζομένων, μισθωτών και μικροϊδιοκτητών της πόλης και της υπαίθρου, έφεραν μεγάλο μέρος του πληθυσμού αντιμέτωπο με το φάσμα της πείνας, ακόμα και με τον κίνδυνο θανάτων από πείνα.

Κι όμως! Στην Ελλάδα όχι μόνο δεν πέθανε κανένας από πείνα εκείνα τα χρόνια, αλλά πολύ γρήγορα επιβλήθηκε η λήψη μέτρων για την οικονομική ανακούφιση των λαϊκών τάξεων, με την καθιέρωση μαζικών διανομών τροφίμων, επιδομάτων σε ανέργους, ακόμα και με την επέκταση του νηπιώδους ως τότε συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων.
Το αποτέλεσμα αυτό προέκυψε μέσα από τον συνδυασμό των αγώνων του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος με ένα ισχυρό δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, που βασίστηκε στις μορφές αλληλεγγύης που διατηρούσαν στην καθημερινότητά τους οι σχετικά νεοσύστατοι προσφυγικοί συνοικισμοί, αλλά επεκτάθηκε σε όλες σχεδόν της εργατικές και λαϊκές συνοικίες και πόλεις σε ολόκληρη τη χώρα.

Πάνω σ’ αυτή την πρόσφατη τότε εμπειρία θεμελιώθηκε το γιγαντιαίων διαστάσεων κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης και στα χρόνια της Κατοχής. Όσο κι αν συνήθως παραβλέπεται ή έστω υποτιμάται, η Μάχη της Επιβίωσης που έδωσε το ΕΑΜ από τον πρώτο καιρό της συγκρότησής του, κατά τον κρίσιμο χειμώνα του 1941-42 και στη συνέχεια, ήταν που εξάλειψε τη μοιρολατρική αποδοχή της τραγικής πραγματικότητας που επέβαλε η φασιστική κατοχή, ανασυγκρότησε τον διαρρηγμένο κοινωνικό ιστό στις εργατικές και λαϊκές συνοικίες και πόλεις και στην ύπαιθρο, αναπτέρωσε το ηθικό του λαού, δημιουργώντας του την αίσθηση της αυτοπεποίθησης, ότι, όπως μπορεί να αντιμετωπίζει την πείνα με συλλογικές μορφές αλληλεγγύης και διεκδίκησης, έτσι μπορεί να αντιμετωπίσει και τους κατακτητές.

Όπως έγραφε ο Δημήτρης Γληνός στο «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ», δεν μπορείς να ζητήσεις από έναν λαό εξαθλιωμένο να πολεμήσει. Η αναγνώριση της τεράστιας προσφορά της Μάχης της Επιβίωσης στην ανάπτυξη του αντιστασιακού μας κινήματος εκφράστηκε και με το τραγούδι που βρέθηκε στα χείλη της μεγάλης πλειονότητας του λαού μας, όταν πλέον το κίνημα Αντίστασης είχε φουντώσει για τα καλά: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα, θα μας σώσει κι από τη σκλαβιά».

Για ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης

Οι εργατικές και λαϊκές συνοικίες των μεγάλων αστικών κέντρων είναι αυτές που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα. Η τεράστια πλειονότητα των κατοίκων τους ανήκει σ’ εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται άμεσα από τις συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών, και ήδη έχουν φανεί έντονα τα προβλήματα στην καθημερινότητα της ζωής τους.
Η συγκρότηση και ανάπτυξη δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης προσλαμβάνει, ως εκ τούτου, χαρακτήρα επείγοντος, καθώς η οποιαδήποτε καθυστέρηση μπορεί να έχει ολέθριες συνέπειες. Η δυναμική κάλυψη του κενού με τη φασιστική δημαγωγία και τη μετατόπιση της αντίθεσης από αντίθεση μεταξύ του εργαζόμενου λαού και των κυρίαρχων οικονομικο-πολιτικών δυνάμεων, σε αντίθεση μέσα στις τάξεις του ίδιου του λαού, δεν είναι κάποιος δευτερεύων κίνδυνος. Πάνω απ’ όλα και πριν απ’ όλα, όμως, βρίσκεται αυτή καθαυτή η ανάγκη να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ώστε κανένας συμπολίτης μας να μη μείνει μόνος απέναντι στην κρίση, από καμιά άποψη.

Να μη στερηθεί κανένας το καθημερινό φαγητό. Με την ίδρυση λαϊκών κοινωνικών παντοπωλείων και την ανάπτυξη δικτύου τροφοδότησης κατευθείαν από τους παραγωγούς, χωρίς τη μεσολάβηση εμπορικού κυκλώματος, με την οργανωμένη μαζική απαίτηση μείωσης των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης από τα σουπερμάρκετ, με την απαίτηση λειτουργίας συσσιτίων με ευθύνη των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κι εκεί που χρειάζεται με την ίδρυση και λειτουργία τους με λαϊκή πρωτοβουλία.

Να μη λείψουν από κανέναν τα ρούχα και τα παπούτσια. Με την οργάνωση και λειτουργία ανταλλακτικών παζαριών, με την εξαπόλυση εκστρατείας με σύνθημα «Δεν πετάμε τίποτα! Το καθετί μπορεί να είναι χρήσιμο σε κάποιον άλλον». Με αξιοποίηση τοπικών βιοτεχνιών για την προμήθεια προϊόντων σε χαμηλές τιμές.
Να μη μείνει κανένα νοικοκυριό χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα ή νερό. Με την οργάνωση συνεργείων επανασύνδεσης, με μαζικές κινητοποιήσεις που να απαιτήσουν την παράταση του χρόνου μέχρι τη διακοπή, καθώς και τη δραστική μείωση της τιμής των παρεχομένων υπηρεσιών, ακόμα και τη δωρεάν παροχή του σε άνεργους, άπορους, χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους. Στον βαθμό που το κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης αναπτύσσεται, μπορεί να εκφραστεί και με τη μαζική άρνηση πληρωμής λογαριασμών για την άσκηση πίεσης. Θα τολμήσουν να κόψουν το ρεύμα σε ολόκληρη την περιοχή;

Κανένας δεν επιτρέπεται να μείνει χωρίς γιατρό ή χωρίς φάρμακα. Η ίδρυση λαϊκών κοινωνικών ιατρείων, με την εθελοντική προσφορά γιατρών και αργότερα με την επαγγελματική τους απασχόληση με αμοιβή χαμηλή μεν αλλά αξιοπρεπή, αποτελεί επιτακτική προτεραιότητα. Όπως και η ένταξη φαρμακείων της περιοχής στο δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης, με την προσφορά φαρμάκων σε άπορους συμπολίτες μας και την κάλυψη των εξόδων από λαϊκό ταμείο αλληλεγγύης, σε συνδυασμό και με την οργάνωση κινητοποιήσεων για την επιβολή της δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης από τα νοσοκομεία της ευρύτερης περιοχής. Ακόμα και με τη μορφή κατάληψής τους, με όρους μαζικούς και σε συνεννόηση με το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

Κανένα παιδί να μη μείνει χωρίς βιβλία, κανένα σχολείο να μη λειτουργήσει τον χειμώνα χωρίς θέρμανση. Αν χρειαστεί, σε συνεργασία με τους συλλόγους εκπαιδευτικών και γονέων και κηδεμόνων, να αρνηθούμε να στείλουμε τα παιδιά μας σε σχολεία διαλυμένα. Θα τολμήσουν να κηρύξουν άκυρη τη σχολική χρονιά σε ολόκληρες συνοικίες; Πόσο μάλλον, αν το παράδειγμα το ακολουθήσουν και άλλες περιοχές;

Επιβάλλεται να δοθεί συντριπτικό πλήγμα στον αποκλεισμό εκατοντάδων παιδιών από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, με την ίδρυση κοινωνικών φροντιστηρίων. Με εθελοντική συμμετοχή εκπαιδευτικών, με την επαγγελματική απασχόλησή τους κατόπιν, έξω από τα κυκλώματα της εμπορευματοποιημένης παραπαιδείας. Αντίστοιχα, θα πρέπει να λειτουργήσουν κοινωνικά φροντιστήρια ξένων γλωσσών.

Η διοργάνωση με κάθε ευκαιρία λαϊκών γιορτών και πολιτιστικών εκδηλώσεων, το αγκάλιασμα και η προβολή πρωτοβουλιών νέων παιδιών, μουσικών συγκροτημάτων, η δημιουργία θεατρικών και κινηματογραφικών ομάδων, η εξασφάλιση της δυνατότητας καθενός να συμμετέχει στον πολιτισμό, στη διασκέδαση και την ψυχαγωγία, δεν μπορεί παρά να αποτελεί, επίσης, βασικό στόχο ενός κινήματος κοινωνικής αλληλεγγύης. Επιδιώκουν να μας μετατρέψουν σε υποτακτικούς και εξαθλιωμένους μαζανθρώπους. Θα απαντήσουμε με την αντιπαράταξη ενός λαϊκού πολιτιστικού μετώπου, θέτοντας τις βάσεις μια νέας πολιτιστικής αναγέννησης.
Σε ένα πλατύ λαϊκό κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης, στη συγκρότηση ενός δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης για την αντιμετώπιση της κρίσης, έχει θέση καθένας και καθεμιά που αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητά του. Προφανώς, δεν έχουν καμιά θέση οποιοιδήποτε θέλουν να στρέψουν τμήματα των λαϊκών τάξεων, στρωμάτων ή κατηγοριών ενάντια σε άλλα. Κατά συνέπεια, οι φασίστες, οι ρατσιστές, οι κυνηγοί κεφαλών φτωχών ανθρώπων αποκλείονται εξ ορισμού.

Σε ένα λαϊκό κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης δεν έχουν θέση οι διαχωρισμοί μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών. Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει καθένας για το μεταναστευτικό ζήτημα, η στοιχειώδης εξασφάλιση κοινωνικής προστασίας όλων των κοινωνικών ομάδων που υφίστανται στις συνέπειες της κρίσης αποτελεί και την ασφαλέστερη εγγύηση για την ένταξη όλων στον κοινωνικό κορμό και για την αντιμετώπιση εκείνων των φαινομένων παραβατικότητας που προκαλεί η έσχατη εξαθλίωση.

Ένα κίνημα κοινωνικής αλληλεγγύης είναι σαφώς κίνημα με πολιτικά χαρακτηριστικά. Δεν στοχεύει στη φιλανθρωπία, αλλά στην ανάπτυξη νέων μορφών λαϊκής συλλογικότητας και κινητοποίησης, με διακηρυγμένη την αντίθεσή του στην κυρίαρχη πολιτική που μας οδηγεί στην οικονομική εξαθλίωση και την ηθική εξαχρείωση. Αυτό δεν σημαίνει πως θα μετατραπεί σε πεδίο αντιπαραθέσεων μεταξύ εκπροσώπων κομματικών σχηματισμών, κάτι που θα το οδηγούσε σε βέβαιη απομαζικοποίηση και αποτυχία. Δεν μπορεί να αποκλειστεί κανένας, ακόμα και κάποιος που πολιτικά μπορεί να στηρίζει δυνάμεις που ευθύνονται για την κοινωνική καταστροφή, αλλά αναγνωρίζει την ανάγκη διαμόρφωσης δικτύου κοινωνικής αλληλεγγύης. Η εξασφάλιση της ευρύτητας δεν σημαίνει την αποσιώπηση της ευθύνης αυτών των δυνάμεων, αλλά συνάμα δεν μπορεί να επιτευχθεί να αποκλεισμούς λαϊκών ανθρώπων που εξακολουθούν να τις εμπιστεύονται.

Δεν ιδρύουμε πολιτικό κόμμα ούτε πολιτικό μέτωπο. Συγκροτούμε δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης και η ορθότητα της πολιτικής πρότασης καθενός (ατόμου και κοινωνικής ή πολιτικής συλλογικότητας) που συμμετέχει σ’ αυτό κρίνεται από την προσφορά του στην υλοποίηση στόχων που απορρέουν από τη συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της περιόδου που ζούμε ως λαός.

Πηγή: http://pontosandaristera.wordpress.com/2012/07/03/crisis/