Οι αιώνιοι κομπραδόροι

του Βασίλη Ραφαηλίδη*

Ο Paul Porter [1]

Την 12η Μαρτίου 1947 εξαγγέλλεται το περίφημο "δόγμα Τρούμαν". Ήτοι, το επίσημο πέρασμα της σκυτάλης, αν προτιμάτε του μαστιγίου, απ'τους Άγγλους στους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί και όχι οι Άγγλοι δεσμεύονται τώρα να καλύψουν τα έξοδα για τη διεξαγωγή του πολέμου κατά του Δημ.Στρατού, και γενικότερα να προστατεύσουν την Ελλάδα. Με έναν όρο: να μην μπλέκονται οι Έλληνες στα ποδάρια τους.

Ο Στέφανος Στεφανόπουλος, υπουργός Συντονισμού τότε, όταν πήγε να πει κάτι μια μέρα στον πρώτο Αμερικανό τοποτηρητή Πωλ Πόρτερ έφαγε μία σφαλιάρα, για την οποία ακόμα μιλάει η γερασμένη σήμερα κοσμική Αθήνα. Λίγες μέρες μετά την απολύτως βεβαιωμένη σφαλιάρα, που θα αποχτήσει και σημασία συμβολική, ο Στεφανόπουλος θα κάνει δώρο στην κυρία Πόρτερ ένα βαρύτιμο περιδέραιο, για να ζητήσει εμπράκτως συγνώμην από τον Αμερικανό που τον θύμωσε τόσο, ώστε να υποχρεωθεί να τον δείρει! Κάποιος είπε ευφυώς πως οι Άγγλοι έκαμναν τις δουλειές τους με νυστέρι και οι Αμερικανοί με σφυρί. Σβουν, και η κεφάλα του Στεφανόπουλου δέχεται μια αμερικάνικη βοήθεια, μα τι βοήθεια. Δεν έγινε γνωστό αν τον «πήδηξαν» κι όλας οι Αμερικανοί.

Η έκθεση Πόρτερ [2]

Οι αιώνιοι κομπραδόροι

Το χαστούκι που έφαγε ο Στέφανος Στεφανόπουλος από τον Αμερικανό τοποτηρητή Πόρτερ, από μεν τη Δεξιά πέρασε στο ντούκου, που λέμε, από δε την Αριστερά ερμηνεύτηκε σαν έλλειψη εθνικής αξιοπρέπειας από τη μεριά ενός Έλληνα, λες και τώρα μόλις διαπίστωνε η ελληνική Αριστερά πως η Δεξιά και η αξιοπρέπεια είναι έννοιες αλληλοαποκλειόμενες. Εγώ πιστεύω πως ο Στεφανόπουλος έπρεπε να φάει αμερικάνικο ξύλο με το τουλούμι κι ότι μια σφαλιάρα μόνο είναι σχεδόν χάδι. Σίγουρα, ο οργισμένος Αμερικανός δεν οργίστηκε έτσι στα καλά καθούμενα. Διαβάστε μια αναφορά του [3] και θα καταλάβετε τι θέλω να πω: 

“Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο και τα εισοδήματα στην Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, βιομήχανοι, έμποροι, κερδοσκόποι και μαυραγορίτες διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνηση το αντιμετώπισε αποτελεσματικά. Στο μεταξύ οι λαϊκές μάζες περνούν μια άθλια ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικά λίγοι τον αριθμό και ο συνολικός πλούτος τους περιερχόμενος εις το σύνoλο του πληθυσμού, ελάχιστη βελτίωση των γενικών συνθηκών θα επέτρεπε. Αλλά ο πολυτελής τρόπος της ζωής τους εν μέσω της πτωχείας συντείνει στο να εξοργίζει τις μάζες και να υπογραμμίζει τη δυστυχία των φτωχών.[...] Ουδέν μέτρον ελήφθη από της απελευθερώσεως για να δοθεί χρήσιμη εργασία εις τους δυνάμενους να εργαστούν από το ευρύ στρώμα του πληθυσμού". 

Και σε ένα άλλο κείμενό του, δημοσιευμένο σε αμερικάνικο περιοδικό, ο σβουρήξας την σβουριχτή στο Στεφανόπουλο, γράφει: “Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στο έλεγχο του συναλλάγματος γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις Τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν την αναστήλωση της Εθνικής οικονομίας”.

Λόγια καθαρά και σταράτα, και πάρα πολύ αμερικάνικα, απολύτως ταιριαχτά και με το γράμμα και το πνεύμα της αμερικάνικης Δημοκρατίας, που ήρθε να σώσει, ποιους; Τους αιώνιους κομπραδόρους και τους παρακεντέδες που εκπροσωπεί ο Μάξιμος, ο Στεφανόπουλος και σήμερα οι πολιτικοί και οικονομικοί τους απόγονοι. Λες και ο Πόρτερ έγραψε χτες τα παραπάνω κείμενα, λες και τον ακούω να σχολιάζει τους σημερινούς Έλληνες και τις σημερινές κυβερνήσεις τους. Τι άλλαξε, λοιπόν, με την αμερικάνικη βοήθεια που εισηγείται το δόγμα Τρούμαν; Βοήθεια οι Αμερικανοί έδωσαν και στους Γερμανούς και σ' όλη την Ευρώπη. Γιατί αυτοί πρόκοψαν με την αμερικανική βοήθεια και μεις όχι;

Ο Πόρτερ ξέρει πως η αμερικάνικη βοήθεια πέφτει στη μαύρη τρύπα της ελληνικής τσέπης και γι'αυτό ακριβώς δέρνει τον Στεφανόπουλο.

Λυπάμαι που δεν ήμουν και γω εκεί για να δώσω μερικές στον Στεφανόπουλο και στην κάθε στεφανοπουλίζουσα πουλάδα. Κι ύστερα μου μιλάτε για εθνική αξιοπρέπεια. Σα δεν ντρεπόμαστε!

* Βασίλης Ραφαηλίδης, Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974, εκδ. του εικοστού πρώτου, Αθήνα η'έκδ.2001 (α' έκδ.1993), σσ.228-9.

________

[1] Πηγή φωτογραφίας: http://www.broadcastpioneers.com/newsletter/1945.html

[2] Εφημερίδα "Ελευθερία", "η έκθεση Πόρτμαν, Β'μέρος): 9.5.1947, σ.3.

Για καλύτερη ανάλυση δείτε εδώ (ψηφιακή συλλογή εφημερίδων της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδος) : http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=64&dc=9&db=5&da=1947

Α' μέρος, εφημ. "Ελευθερία", 2.5.1947, σ.1 και 4: 

http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=64&dc=2&db=5&da=1947 

Γ'μέρος, εφημ. "Ελευθερία", 10.5.1947, σ.3: 

http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=64&dc=10&db=5&da=1947
Βλ. και εφημ. "Ριζοσπάστης" 2.5.1947, σσ.1,4: 
http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin.asp?c=65&dc=2&db=5&da=1947 

[2] Ο Πωλ Πόρτερ ήλθε στην Ελλάδα στις 18 Ιανουαρίου του 1947, ομολογουμένως σε μια ιδιαίτερα δύσκολη οικονομική κατάσταση, στην οποία είχε περιέλθει τότε η χώρα. Μέσα σε έξι ημέρες παραιτήθηκε η τότε κυβέρνηση, μετά από μακρά απεργία 6 ημερών των δημοσίων υπαλλήλων, και ανέλαβε την πρωθυπουργία ο εξωκοινοβουλευτικός τραπεζίτης Δημήτριος Μάξιμος σχηματίζοντας κυβέρνηση συνασπισμού (Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου 1947). Ο Πωλ Πόρτερ, εξετάζοντας την τότε ελληνική δημοσιονομική κατάσταση, συνέταξε στις 14 Φεβρουαρίου σχετική έκθεση με προτάσεις-εισηγήσεις για άμεση αναπροσαρμογή προς βελτίωση, την οποία και υπέβαλε προς τον τότε υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Γουίλλιαμ Λ. Κλέιτον. Την ίδια έκθεση υπέβαλε αργότερα στο Κογκρέσο στις 28 Μαρτίου, όπου και ο ίδιος την παρουσίασε και την ανέλυσε, παρότι είχε ανακοινωθεί επίσημα ένα δεκαπενθήμερο πριν η εφαρμογή του Δόγματος Τρούμαν για την Ελλάδα. Πηγή: έκθεση Πόρτερ/wikipedia.

Ε.Δ.Α. (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά)

του Βασίλη Ραφαηλίδη

       Στις 3 Αυγούστου 1951 ιδρύεται η ΕΔΑ με πρωτοβουλία του ΚΚΕ αλλά και των φιλοκομουνιστών και σοσιαλιστών Μιχάλη Κύρκου, Γιάννη Πασαλίδη, Ρούσσου Κούνδουρου και πολλών άλλων προοδευτικών ανθρώπων, που προσπαθούν να καλύψουν την ανάγκη για ένα αριστερό κόμμα, ύστερα από την ήττα του ΚΚΕ[1].

Κατά κάποιον τρόπο, η ΕΔΑ είναι μία προσπάθεια ανασύστασης του παλιού ΕΑΜ αλλά όχι αποκλειστικά με πρωτοβουλία του ΚΚΕ, όπως είχε γίνει τότε. Κι αυτό το χάσιμο της αποκλειστικότητας είναι που ενοχλεί τον Ζαχαριάδη. Ο οποίος, απ' το ραδιόφωνό του, αρχίζει μια ηλίθια εκστρατεία συκοφάντησης του Μιχ.Κύρκου και κυρίως του Γ. Πασαλίδη. Που μενσεβίκο τον ανεβάζει, προδότη τον κατεβάζει. Όσο για τον Ρούσσο Κούνδουρο, αδερφό του Νίκου, που αργότερα θα γίνει πάρα πολύ γνωστός σαν ντοκιμαντερίστας και άνθρωπος του ραδιοφώνου, έναν απ'τους πρώτους που κινήθηκαν για τη δημιουργία του νέου κόμματος, αυτόν θα καταφέρει να τον εξοντώσει πολύ εύκολα. Είναι γιος του Σήφη Κούνδουρου, φίλου του Ελ.Βενιζέλου, και άρα εξ ορισμού ύποπτος.

        Έτσι, το νέο αριστερό κόμμα στερείται τις πολύτιμες υπηρεσίες ενός ανθρώπου με εκπληχτικές οργανωτικές ικανότητες. Κι ο Ρούσσος Κούνδουρος, από οργανωτής κομμάτων θα γίνει οργανωτής Κινηματογραφικών Λεσχών και ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών! 

Το ΚΚΕ προσπαθεί να ελέγξει την νεαρή ΕΔΑ με τον δεύτερο παράνομο μηχανισμό, τον περισσότερο αθώο, ας τον πούμε έτσι. Αλλά δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Και σαν αντίδοτο στην ΕΔΑ, ιδρύει την ΕΛΑ (Ένωση Λαϊκού Αγώνα), με στελέχη που βρίσκονται στις φυλακές! Αν είναι δυνατόν! Πάντως, στην ΕΔΑ μετέχει δραστήρια το ΚΚΕ. Αλλά με επιφυλάξεις και με πολλή γκρίνια για τους σοσιαλιστές που είχαν την πρωτοβουλία της ίδρυσής της[2].

___________________

[1] Η ΕΔΑ ιδρύθηκε σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση στις 3 Αυγούστου του 1951 σαν συνασπισμός κομμάτων της αριστεράς, με την πρωτοβουλία του εκτός νόμου τότε τελούντος Κ.Κ.Ε., με πρόεδρο τον Ιωάννη Πασαλίδη.
Την ιδρυτική διακήρυξή της υπέγραψαν μικρά αριστερά κόμματα που ήταν νόμιμα εκείνη την περίοδο: το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας του Ι. Πασαλίδη, ο Δημοκρατικός Συναγερμός, το Κόμμα Αριστερών Φιλελευθέρων των Νεόκοσμου Γρηγοριάδη και Σταμ. Χατζημπέη, και το Δημοκρατικό Ριζοσπαστικό Κόμμα του Μιχαήλ Κύρκου.^[1] Ο βασικός κορμός των στελεχών της ήταν μέλη του Κ.Κ.Ε., το οποίο είχε τεθεί εκτός νόμου από το 1947, όπως και οι Εμμ. Πρωιμάκης και οι στρατηγοί Σαράφης, Χατζημιχάλης και Αυγερόπουλος (πηγή: wikipedia).

[2] Βασίλης Ραφαηλίδης,  Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους 1830-1974, Αθήνα 2001 (η' έκδ.), σσ.303-4.

Οι ένδοξοι πρόγονοι

Χαρακτηριστικά δείγματα Βαλκανίων κακομοίρηδων που παριστάνουν τους Άριους

"Μόνο όταν ζεις έξω από την Ελλάδα καταλαβαίνεις πως είσαι Έλληνας.

Για να ξεχάσεις πως είσαι Έλληνας αρκεί να επιστρέψεις στην Ελλάδα.

Αν δεν βγεις ποτέ από την Ελλάδα και δεν αποκτήσεις μέτρα συγκρίσεως, είτε προς τα κάτω είτε προς τα πάνω της κλίμακας, τότε δύο τινά είναι δυνατό να σου συμβούν: είτε ως γνήσιος βλαξ να πιστέψεις πως είσαι γνήσιος απόγονος ενδόξων προγόνων, προκειμένου να αντέξεις την υπανάπτυξή σου, είτε να αφεθείς στον πλήρη εκβαρβαρισμό, όπως οι κάτοικοι του νοτιότατου άκρου της Βαλκανικής" (Βασίλης Ραφαηλίδης, Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο, Αθήνα 1992, σ.336).

Η κωμικοτραγική ιστορία που επαναλαμβάνεται σαν φάρσα...

"Στις 6 Απριλίου 1950 δημοσιεύεται στην εφημερίδα "το Βήμα" η μετάφραση ενός κειμένου του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζόζεφ Χάρισον, που πρωτοδημοσιεύτηκε στο "Κρίστιαν Σάινς Μόνιτορ", και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Όλοι είναι απασχολημένοι με την ανοικοδόμηση της Ελλάδας. Δηλαδή με τη μάσα.

Ιδού ένα απόσπασμα, που διατηρεί πάντα την επικαιρότητά του, αφού η Ελλάδα, όσο υπάρχουν δάνεια, θα ξηλώνεται και θα ράβεται αενάως:

«Το πρώτον µέτρον που πρέπει να ληφθή είναι να ευρεθούν µέσα όπως καµφθή ο αληθώς αρπακτικός εγωϊσµός των ανθρώπων των Αθηνών. Ούτοι αποτελούνται από 5.000 περίπου πολιτικούς, βιοµηχάνους και εισαγωγείς οι οποίοι κυβερνούν την χώραν και οι οποίοι εκ συστήµατος και µε αναισθησίαν αποµυζούν τον πλούτον της χώρας, είτε αυτός παράγεται εντός αυτής, είτε στέλλεται από τας ΗΠΑ (σ.σ.Σχέδιο Μάρσαλ). Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι υπενόµευσαν την προσπάθειαν της κυβερνήσεως χρησιµοποιούντες εις τα αυτοκίνητά των την βενζίνην την προοριζοµένην δια τα τρακτέρ που χρειάζονταν δια την παραγωγήν των τροφίµων εις την Ελλάδα. Αυτοί είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι εκραύγαζαν πατριωτικά συνθήµατα, ενώ ηρνούντο να πληρώσουν φόρους ή να συµµετάσχουν εις τα απωλείας που απαιτούσε η νίκη και οι οποίοι είχαν καταθέσει τα χρήµατά των εις τραπέζας της Ν. Υόρκης, της Αιγύπτου και της Ελβετίας». 

Οι μεγάλες κομπίνες αυτή την εποχή, αλλά όχι μόνο αυτή, γίνονται διά των εργολάβων, που τους περικυκλώνει ένα τεράστιο σμήνος αρπακτικών που φτάνουν μέχρι τα πολύ υψηλά κλιμάκια. Και είναι φυσικό οι εργολάβοι, τούτα τα σύμβολα της εθνικής κλοπής, να είναι το κέντρο της προσοχής όλων των κοράκων. Διότι η χώρα ανοικοδομείται! Και πως να ανοικοδομηθεί χωρίς εργολάβους; Τη δεκαετία του '50 η Ελλάδα έχει γεμίσει εργολάβους δημοσίων έργων. Και όλοι, όπως πάντα, κυνηγούν μετά μανίας τα μεγάλα έργα οδοποιίας. Αυτά έχουν τα πολλά λεφτά. Όχι μόνο από την κλασική νόθευση των υλικών, αλλά κυρίως από το αόρατο στένεμα του δρόμου.

Τώρα ξέρετε γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Διότι τρώει. Τα δάνεια. Διά των εργολάβων" (Βασίλης Ραφαηλίδης, Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους, 1830-1974, εκδ.21ου, έκδ.η', Αθήνα 2001, σσ.289-90).

Περί μαρξισμού και άλλων δαιμονίων

Σε συνέχεια της πολύ όμορφης και εποικοδομητικής συζήτησης που έγινε στο προηγούμενο ποστ («ο μεγάλος λιμός») και με βάση κάποια ερωτήματα που τέθηκαν και συζητήθηκαν, σκέφτηκα να βάλω στην συζήτηση έναν παλιό φίλο, τον αείμνηστο Βασίλη Ραφαηλίδη.

Από το βιβλίο του με τίτλο «Οι λαοί της Ευρώπης», επέλεξα κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα μέσω των οποίων ο Β.Ραφαηλίδης εξετάζει την συνδεσμολογία, τις πρακτικές και τον τρόπο σκέψης της Αριστεράς και δεν διστάζει, όντας μαρξιστής ο ίδιος, να κατακρίνει τον λαϊκισμό που διακρίνει πολύ συχνά τα κομμουνιστικά κόμματα και αναλύει έξοχα την προς τα κάτω ισότητα που υπήρχε στις χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ. Ισότητα που ήταν ίδια με αυτή των φυλακισμένων: οι φυλακισμένοι είναι ίσοι, έχουν εξασφαλισμένη τροφή και κατοικία και κανένας δεν είναι ανώτερος του άλλου… Όλα αυτά όμως μέσα σε ένα πλαίσιο ανελευθερίας και περιορισμών.

1) Ο συνδικαλισμός δεν είναι παρά συντεχνιασμός, πράγμα που εξηγεί μεταξύ άλλων και την πλήρη περιφρόνηση των απεργών για όλους τους άλλους εργαζόμενους, άλλων κλάδων, που δεν απεργούν.

Κι όταν οι απεργοί δυσκολεύουν τη ζωή όχι μόνο των εργοδοτών τους αλλά όλου του κόσμου, όχι μόνο δεν έχουν ίχνος εργατικής συνείδησης, αλλά είναι και οι δυνάμει οπαδοί του φασισμού, ενός κοινωνικού κινήματος που πρωτοεμφανίζεται στην Ιταλία το 1920. Άλλωστε, ο Μουσολίνι θα ονομάσει το κράτος του συντεχνιακό, όχι φασιστικό (φασιστικό ήταν το κόμμα του) και θα υποστηρίξει φανατικά τις συντεχνίες, όχι τα συνδικάτα, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο τον περιορισμό των διεκδικήσεων στα στενά όρια της συντεχνίας. Που διαφέρει από το συνδικάτο γιατί αρνείται να συνεργαστεί με άλλα σωματεία εργαζομένων και προασπίζει τα συμφέροντά της αδιαφορώντας για τα συμφέροντα όλων των άλλων εργαζομένων.

2) O λαϊκισμός, δηλαδή η μεταφυσική πίστη στην αξία και τις ικανότητες της «λαϊκής ψυχής», που όλα τα μπορεί και όλα τα καταλαβαίνει δι’εποιφητήσεως, είναι στυφό φρούτο των ρώσων ναρότνικων (λαϊκών) της προοκτωβριανής περιόδου. Τούτη η αντίληψη για τον αυθόρμητο σοσιαλισμό επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας, ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, όπου ένα μεγάλο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, προέκυψε με μια έντεχνη εκμετάλλευση της παμπάλαιης ναρότνικης άποψης πως ο σοσιαλισμός είναι πρόβλημα σοσιαλιστικής ψυχής και όχι σοσιαλιστικού μυαλού (σ.331).

3)[…] ο κλασσικός μαρξισμός πρεσβεύει πως η εργατική τάξη, εξαιτίας της αγραμματοσύνης και κυρίως της εξάντλησης μέσα από μια εργασία απάνθρωπη , δεν παράγει ιδεολογία. Η σοσιαλιστική ιδεολογία εισάγεται σε αυτήν από τα προοδευτικά στρώματα της αστικής τάξης, από ανθρώπους που έχουν την ευχέρεια να μελετήσουν και να καταλάβουν και που είναι διατεθειμένοι να βάλουν τη γνώση τους και τις ικανότητές τους στην υπηρεσία της εργατικής τάξης, κι έτσι να υπηρετήσουν συμφέροντα που δεν είναι τα (ταξικά) δικά τους.
Ο εργατισμός (ουβριερισμός), που είναι κάτι ανάλογο με τον λαϊκισμό των ναρότνικων, ήταν πάντα ξένος προς τον μαρξισμό.
Οι εργάτες δεν είναι μια απόλυτη, μεταφυσική αξία. Άλλωστε, δύσκολα από «τάξη καθεαυτή» γίνεται «τάξη για τον εαυτό της» αποχτώντας ταξική συνείδηση, όπως θα πει ο Λούκατς. Αν όλοι οι εργαζόμενοι καταλάβαιναν το συμφέρον τους , ο σοσιαλισμός θα επιβαλλόταν με τον πιο άνετο τρόπο: με εκλογές. Η εργατική τάξη άγεται και φέρεται από δημαγωγούς και συχνά από αριστερούς δημαγωγούς, που δεν είναι παρά αριστεροί γραφειοκράτες, που νοιάζονται περισσότερο για το προσωπικό τους, παρά για το εργατικό συμφέρον (σσ.332-3).

4) Ο Μαρξ ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Ο Ένγκελς ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Ο Λένιν ήταν διανοούμενος, δεν ήταν εργάτης. Κι όσοι από τους εργαζόμενους ακολούθησαν ή ακολουθούν τον μαρξισμό, εκτός απ΄την εργατική τους δύναμη πρέπει να διαθέτουν επιπροσθέτως τόσο την αναγκαία γνώση όσο και το απαραίτητο ήθος. Αλλιώς, για την κομμουνιστική κοινωνία θα εργάζονται υποτίθεται, αλλά στο νου τους θα έχουν μονίμως το βόλεμα, το αραλίκι, τη μάσα και την κλοπή, σαν τους ρώσους κομματικούς γραφειοκράτες, που παρίσταναν τους κομμουνιστές, ίσα ίσα για να ρημάξουν εκτός από τους ρώσους εργάτες και το παγκόσμιο εργατικό κίνημα (σ.342).

5) Η αντικατάσταση στην εξουσία των πλούσιων από τους φτωχούς, που πολύ θα ήθελαν να είναι αυτοί οι πλούσιοι, δεν είναι σοσιαλισμός, είναι χυδαίος λαϊκισμός. Και ο λαϊκισμός είναι η μήτρα του φασισμού.Το πρόβλημα στο σοσιαλισμό δεν είναι να φαν οι φτωχοί, αλλά να μην υπάρχουν φτωχοί και τώρα και στο μέλλον και πάντα. Ο σοσιαλισμός είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού, δεν είναι πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων. Το πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων είναι φιλανθρωπία, που έχει βέβαια το νόημά της και την αξία της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανθρωπισμό εξαιτίας της κοινής, και στους δύο όρους, λέξης άνθρωπος. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, ο ανθρωπισμός είναι έννοια γένους σε σχέση με τη φιλανθρωπία που είναι έννοια είδους: ο ανθρωπισμός εμπεριέχει και γεννά τη φιλανθρωπία. Που ωστόσο παραμένει έννοια πολύ στενή σε σχέση με τον ανθρωπισμό. Η φιλανθρωπία είναι μια προσωρινή λύση εν αναμονή της μόνιμης, που καθοδηγείται από την άνευ όρων αγάπη για όλους τους ανθρώπους, και τον άνευ όρων σεβασμό όλων των ανθρώπων. Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική(σσ.333-4).

6) […] ο μαρξισμός επηρέασε περισσότερο τα εργατικά κινήματα της Δύσης, όπου δεν εφαρμόστηκε, παρά τα «εργατικά» καθεστώτα της Ανατολής, όπου εφαρμόστηκε στρεβλά. Ωστόσο, δεν θα επηρέαζε ίσως ούτε τη Δύση αν δεν γινόταν η κολοσσιαίας σημασίας για την παγκόσμια ιστορία οχτωβριανή επανάσταση (σ.341).

7) Σε συνθήκες ελλείψεως αγαθών αρκετών για όλους, ο κομμουνισμός είναι απολύτως αδύνατος, εκτός κι αν πείσουμε όλους να καταναλώνουν λιγότερο από όσο έχουν συνηθίσει σε συνθήκες ισότητας, ώστε όλοι να καταναλώνουν τα ίδια. Και επειδή αυτό είναι αδύνατο χωρίς καταναγκασμό, και επειδή καταναγκασμός και σοσιαλισμός δεν συμβιβάζονται σε καμία περίπτωση, ο κομουνισμός, δηλαδή η τέλεια δημοκρατία, που παραμένει ιδανικό, θα γίνει δυνατός μόνο αν η παραγωγικότητα και η παραγωγή αυξηθούν τόσο, που τα προϊόντα να επαρκούν για όλους.

Κι αν δεν επαρκούν, να μην είναι τόσο λίγα, που η ισότητα να πραγματώνεται προς τα κάτω και όχι προς τα πάνω.

Αν όλοι γίνουμε φτωχότεροι από τον σημερινό μέσο όρο, ο κομμουνισμός χάνει το νόημά του και τρέπεται σε ποβερισμό (φτωχεϊσμό), όπως λέμε ένα είδος λατρείας της φτώχειας, κατάλληλης ίσως για τα χριστιανικά μοναστήρια, αλλά εντελώς ακατάλληλης για μια κοινωνία ευπρεπών ανθρώπων.

(Κάποιοι που νομίζουν πως είναι κομουνιστές και που πολύ θα ήθελαν να μας δουν όλους φτωχούς και εξισωμένους προς τα κάτω, ούτε καν υποπτεύονται, πως όχι μόνο κατάλληλοι για κομμουνιστές δεν είναι, αλλά ούτε καν στο Άγιο Όρος δεν θα γίνονταν δεκτοί) (σ.363).

Πηγή: http://dimitrisdoctor2.blogspot.gr/2009/02/blog-post.html

Στάλιν και θρησκεία

του Βασίλη Ραφαηλίδη

Στον «άλλο κόσμο» όλοι οι σταλινικοί είναι μαζωμένοι στην κόλαση. 

Εκεί θα πάω κι εγώ. 

Γιατί, εκτός από κομουνιστής υπήρξα και σταλινικός.  

Έπαψα να είμαι σταλινικός  διότι έπαψε να υπάρχει ο Στάλιν. 

Είναι ανόητο να είσαι σταλινικός χωρίς Στάλιν.  

Όμως, ας υποθέσουμε πως θα ήταν δυνατό να ξαναζήσει ο Στάλιν (πω,πω) και τότε θάβλεπες το στριμωξίδι γύρω του. 

Κάνουμε τους έξυπνους τώρα που μας έλειψε η ελπίδα για τον καλύτερο κόσμο που είναι νάρθει, αλλά ας ξαναφουντώσει η ελπίδα και θα δεις τι έχει να γίνει. 

Η ελπίδα είναι ψυχολογικό φαινόμενο μεταφυσικά κατοχυρωμένο. 

Η ελπίδα δεν είναι βεβαιότητα,είναι προσδοκία. 

Κι αν μου πουν πως είμαι ανόητος που ελπίζω στον καλύτερο κόσμο που είναι νάρθει, θα τους πω πως είμαι λιγότερο ανόητος από αυτούς που ελπίζουν στον «άλλον κόσμο». 

Που, αυτός, θάρθει έτσι κι αλλιώς και χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια απ’τη μεριά του προς το παρόν ζώντος ανθρώπου.

Αυτό που με κάνει να θαυμάζω απεριόριστα την ευελιξία των απελπισμένων που προσδοκούν ανάσταση νεκρών και άλλα τέτοια ζομπικά είναι πως δεν βιάζονται καθόλου να παν στον άλλον κόσμο και τρέχουν απ’τον γιατρό στον παπά  κι από τον παπά στο μάγο, προκειμένου να πάρουν αναστολή της εκτέλεσης μιας προαποφασισμένης τη στιγμή της γέννησης ποινής. 

Γιατί δεν αφήνουν το Θεό να κάνει τη δουλειά του όπως εκείνος ξέρει; 

Δηλαδή, καλύτερα την ξέρει ο Γιακούμπ, ας πούμε; 

Να σας πω γιατί δεν εμπιστεύονται με κλειστά μάτια το Θεό; 

Γιατί μόλις τα κλείσουν αρχίζει να σβουρίζει στ’αυτιά τους ο υπαρξιακός ίλιγγος. 

Και μετά κοροϊδεύουν εμάς που πιστέψαμε στον Στάλιν αντί στο Θεό. 

Διάολε, τουλάχιστον ο Στάλιν ήταν υπαρκτό πρόσωπο. 

Και ο ίλιγγος που σου προκαλούσε η βαρβαρότητά του ήταν  τάξεως πολιτικής, και συνεπώς ελέγξιμης και όχι μεταφυσικής, και συνεπώς ανεξέλεγκτης. 

Άλλωστε, πρέπει να μας πουν ποιος είναι ο πιο σκληρός δικτάτορας, αυτός που είναι συνεχώς μέσα σου και τον κουβαλάς πάντα μαζί σου ως πνεύμα για να σου αλλάζει τα φώτα αδιάκοπα, ή ο άλλος που στο κάτω κάτω μια μέρα θα πεθάνει. 

Ο Στάλιν πέθανε στις 3 Μαρτίου 1953. 

Ο Θεός δεν θα πεθάνει ποτέ. 

Εκτός κι αν πιστέψουμε τον Νίτσε που λέει πως πέθανε ήδη. 

Σημειώστε πως ο Νίτσε, αν και περίπου σύγχρονος του Μαρξ, ουδεμία σχέση είχε μαζί του, είτε προσωπική  είτε ιδεολογική.

Βέβαια, ο Μαρξ είπε πως η «θρησκεία είναι το όπιο του λαού», αλλά δεν είπε πως πρέπει να απαγορεύσουμε τη χρήση του οπίου. Ο Μαρξ ούτε καν φαντάστηκε πως θα ήταν δυνατό να απαγορευτεί με νόμο η πίστη στο Θεό (Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης, Αθήνα 1996, σσ.388-9).

Εθνικισμός: η "ταυτότητα" του χάλια μικροαστού

Beethoven Symphony 9 in D minor Op. 125 (1/7)

«Τα περισσότερα στην επιστήμη, την τεχνολογία, την φιλοσοφία, τη μουσική, την ποίηση τα έχουν κάνει οι Γερμανοί. Κι αυτό μόνο οι απαίδευτοι και οι δημαγωγοί θα μπορούσαν να το αμφισβητήσουν. Είναι εντελώς άλλο θέμα το ότι ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε δημαγωγικά τη γερμανική πολιτιστική υπεροχή για να την μεταλλάξει τελικά σε καταστροφικό σοβινισμό. Η τεράστια μάζα των γερμανών χωρικών και των γερμανών μικροαστών ξέρουν τόσα από Γκαίτε, Μπετόβεν, Κλάιστ, Χέντερλιν κ.λπ., όσα και οι δικοί μας εθνικιστές από Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, κ.λπ. Ο εθνικισμός, άλλωστε, δεν είναι ιδεολογία, είναι ιδεολόγημα. Δηλαδή μια φαντασιακή κατάσταση. Έτσι, ο απαίδευτος Γερμανός ανατριχιάζει από εθνικό ενθουσιασμό και μόνο ακούγοντας τη λέξη Μπετόβεν, άσχετα αν βασανίζεται και υποφέρει όταν τον υποχρεώσεις εκτός από το όνομα να ακούσει τη μουσική του Μπετόβεν. Το ίδιο θα ανατριχιάσουν από εθνικό ενθουσιασμό και οι απαίδευτοι ελληνοσοβινιστές εδώ σε μας ακούγοντας το όνομα του διεθνούς φήμης συνθέτη Νίκου Σκαλκώτα, που δοξάζει την Ελλάδα κ.λπ., αν και θα τους βασανίσεις με τον πιο σκληρό τρόπο αν τους υποχρεώσεις να ακούσουν πέντε νότες από τη δύσκολη δωδεκατονική μουσική του. Ο εθνικισμός και η κουφότητα είναι περίπου συνώνυμα.

Dimitris Mitropoulos,Philarmonic of New York''Epirotikos Dance'by Nikos Skalkotas

Παρά ταύτα, ο εθνικισμός είναι πανίσχυρος. Δίνει «ταυτότητα» στον ταλαίπωρο, τον κάνει να νοιώθει «κάποιος» κι ας είναι χάλιας. Κι όποιος φρικιά με τη ναζιστική βαρβαρότητα, ας σκεφτεί πως αυτή δεν ήταν η απόρροια του μεγαλειώδους γερμανικού πολιτισμού, αλλά η συνέπεια της δημαγωγικής οικειοποίησής του από έναν πολύ μεγάλο δημαγωγό, τον Αδόλφο Χίτλερ. Άλλωστε, η διαφορά ανάμεσα στον Χίτλερ και τους έλληνες δημαγωγούς, που συνεχώς διεγείρουν την κούφια «εθνική υπερηφάνεια» του λαού για να χειραγωγούν την απαίδευτη μάζα χωρίς να κάνουν τίποτα για να γνωρίσουν στους Έλληνες το πραγματικό αντικείμενο της εθνικής τους υπερηφάνειας, είναι ποσοτική και όχι ποιοτική. Ο φασισμός, που είναι εθνικισμός στον πιο βαθύ και τον πιο σκληρό του πυρήνα, σε περιμένει σε κάθε γωνία που σχηματίζει ο μύθος και η πραγματικότητα, για να σου τη φέρει κατακούτελα» (Βασίλης Ραφαηλίδης, Οι λαοί της Ευρώπης, Αθήνα 1996, σσ.396-7).

Σοσιαλισμός και φιλανθρωπία

 

«Η αντικατάσταση στην εξουσία των πλουσίων από τους φτωχούς, που πολύ θα ήθελαν να είναι αυτοί οι πλούσιοι, δεν είναι σοσιαλισμός,  είναι χυδαίος λαϊκισμός. Και ο λαϊκισμός είναι η μήτρα του φασισμού. Το πρόβλημα στο σοσιαλισμό δεν είναι να φαν οι φτωχοί, αλλά να μην υπάρχουν φτωχοί και τώρα και στο μέλλον και πάντα. Ο σοσιαλισμός είναι η υπέρτατη μορφή ανθρωπισμού, δεν είναι πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων. Το πρόσκαιρο βόλεμα των αναξιοπαθούντων είναι φιλανθρωπία, που έχει βέβαια το νόημά της και την αξία της, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τον ανθρωπισμό εξαιτίας της κοινής, και στους δύο όρους, λέξης άνθρωπος. Όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης, ο ανθρωπισμός είναι έννοια γένους σε σχέση με τη φιλανθρωπία που είναι έννοια είδους. Ο ανθρωπισμός εμπεριέχει και γεννά τη φιλανθρωπία. Που ωστόσο παραμένει έννοια πολύ στενή σε σχέση με τον ανθρωπισμό. Η φιλανθρωπία είναι μια προσωρινή λύση εν αναμονή της μόνιμης, που καθοδηγείται από την άνευ όρων αγάπη για όλους τους ανθρώπους, και τον άνευ όρων σεβασμό όλων των ανθρώπων.

Ο μαρξισμός νοούμενος σαν ανθρωπισμός είναι χριστιανισμός χωρίς μεταφυσική. Ο χριστιανισμός απέτυχε παταγωδώς να εγκαθιδρύσει στον κόσμο μία κοινωνία αγάπης, όπως επαγγελόταν τουλάχιστον μέχρι τον 4^ο μ.Χ. αιώνα, διότι αντιλαμβάνεται την αγάπη σαν πρόβλημα καλής προαίρεσης των καλών χριστιανών, και όχι σαν πρόβλημα αλλαγής των απάνθρωπων κοινωνικών συνθηκών, που δεν σου επιτρέπουν να είσαι καλός ακόμα και όταν πολύ το θέλεις, ακόμα κι όταν είσαι πράγματι καλός για να διαπιστώσεις τη θλίψη πως η καλωσύνη σου είναι σταγόνα στον ωκεανό της κακότητας, και χάνει αυτομάτως το νόημά της μέσα σ’ έναν απάνθρωπο κόσμο» (Βασίλης Ραφαηλίδης, Λαοί της Ευρώπης,  Αθήνα 1996, σσ.333-4)